Categorie: Uncategorized

Het was op een avond in de lente van 2022, buiten was het warm. Mijn bleke lichaam kreeg ik echter niet opgewarmd en een moeheid overspoelde mijn gelaat. Binnenin genietend van de zalige eenzaamheid, mijn hart verwarmd door de stille klanken van het niets.
Me voedend met romantiek, mijn hersens waste ik in liefde om mezelf eraan te herinneren dat die liefde nog wel kwam. Het voelde als gewenning, het voelde alsof je ook relatiebreuken normaal begon te vinden. De tel was ik al lang kwijt, al had ik het mij echt wel anders voorgesteld.
Mijn knieën gebogen, het scherm leunend tegen mijn dijen. Kijkend naar de verfilmde liefde waarvan ik oprecht nog steeds hoop dat ze echt  bestaat. Als een die-hard ga ik ervan uit dat ook mijn grijze prins onderweg is, hij komt van ver maar “I am sure” dat hij de moeite waard zal zijn.  Terwijl ik mijn hand over mijn schouder laat glijden daal ik af langs mijn okselhuid. Ik voel het opnieuw, het voelt als het puntje van een tentakel. De voorstelling in mijn hoofd is niet mals, het lijkt als een octopus die zich verstopt in mijn lijf. Alsof reptielenbrein zich enkel kan associëren met andere dieren, niet inziet dat ik een mens ben.
Ik kan er mij geen realistisch beeld van schetsen want ik weet niet wat het is, de dokter zal het volgende week bekijken. Dus voorlopig is het een tentakel, zo eentje die me af en toe meesleept in een hard bonkende-alles-overheersende angst. Het voelt niet eerlijk en vandaar denk ik ook dat het niet kan, ik kan me onmogelijk voorstellen dat ik het verdien om nogmaals ziek te worden.
Mijn deel heb ik al uitgezeten, voorbij de pijn van het ziek zijn leerde ik een passie kennen.
Een vuur die branden ging en ik wil er zo hard voor zorgen dat ik blijf branden.
het doet me vooral ook denken aan hoe vergankelijk ik ben, ik voel me één brok onhoudbare passie op bepaalde momenten.

Het is daar, na dat moment, dat ik merkte dat passie en pijn met elkaar verbonden zijn. Het deed me ervaren dat er een tijd was dat ik bang was om te sterven. Hoe dankbaar dat ik er nu voor ben dat ik die periode mocht ervaren, zo dankbaar dat de passie die hieruit groeide ervoor zorgde dat ik niets meer vanzelfsprekend vond.
Hoe meer ik stilstond en dingen in vraag begon te stellen hoe mooier alles werd. Ik werd verliefd op het leven, de schoonheid van alles om me heen. Het zagen en me druk maken werd gestopt. Kleine piete-lut-tig-he-den die me misschien van mijn melk zouden kunnen brengen liet ik aan de kant. Angsten verdwenen langzaam maar zeker naar de achtergrond. Ik rees als een patriot op, omhoog.
Kracht en vuur maakten me sterk. Ik werd een passievolle vrouw en niemand zou me ooit nog afremmen. Maar al te vaak werd mijn passie aanzien als een bedreiging, mijn onmetelijke energie en drijvend vuur als een gevaar.
Maar al te vaak werden mijn beslissingen gezien als onverstandig en werd ik afgeremd. Familie verdween, liefdes werden afgeschrikt en ik .. ik kon niet anders dan doorgaan.
Het werd mijn natuur, volledig verweven met wat me gegeven werd. Soms vroeg ik me af waarom ik niet tevreden kon zijn met het nieuwe normaal, waarom het me niet lukte om mee te lopen met de meute en gewoon god-dood-normaal te doen?
Uit die pijn van toen groeide een passie.

Een passie die ik nooit gehad zou hebben moest ik niet die pijn geleden hebben. In het veld van de passie ben ik wie ik wil zijn, in de pijn zit het venijn. Ergens tussenin, tussen de cirkel van de passie en de cirkel van de pijn ligt een overlapping. Dankbaarheid ligt op de som van beiden. Daar waar je passie en pijn overlappen kan ik mijn handjes kruisen. Het ene zou er niet zijn zonder het ander. Daar waar passievolle mensen je weg kruisen zul je ook hun pijn ervaren en de mix ervan is onbeschrijfelijk mooi!

Een slapeloze nacht, een hart pulserend in de borstkas en bij afscheid omgeven door een beklemmend harnas. Liefde gaat als een mes recht door je kern, een kogel door je kleren.
Het snijd je middendoor en breekt je in stukken.
Heen en weer geslingerd op de heuvels van emotie.

Enkele dagen geleden kreeg ik de vraag of ik wou schrijven over wat voor mij de ziekte van deze tijd lijkt. Vandaag heb ik het gevoel dat ik het exact kan beschrijven. 

Het vraagt moed om lief te hebben, het vraagt moed om iemand toegang te verlenen tot je hart. De kwetsbaarheid die we daarbij voelen blokkeert ons vaak. We stellen vaak alles in het werk om emoties die ons raken tot in de kern te ontwijken. Ze zijn intens en vaak kunnen we ze niet kanaliseren, hierdoor gaan we in ons hoofd zitten en worden we bang.

Keuzes worden op voorhand gemaakt met ons hoofd om maar niet te moeten voelen.
De oppervlakkige wegwerpmentaliteit zorgt ervoor dat er minder aandacht is voor kwetsbaarheid, het lijkt soms van de aardbol verdwenen. Allen omgeven door een harde bolster, angstig proberend om sterk te zijn en te blijven. Meegaand in de materialistische cultuur waar dingen de waarde hebben overgenomen van gevoelens. Het eeuwige shoppen om een goed gevoel te krijgen, de stijgende drankproblematiek en het zoeken naar lust op de meest onmogelijke manieren.
Met gemak gaan de kleren uit, worden bedden gedeeld.  

Voorbij de muren van uiterlijk vertoon en huiselijke perfectie ligt een wereld vol bloeiende emoties. Het is niet voor iedereen weggelegd om ze te doorvoelen, laat staan dat het niet iedereen gegeven is om tot de kern van de ander te komen en die gevoelens aan te raken. Het vraagt een zekere kwetsbaarheid van beide partijen om vanuit zichzelf de ander gaan zien. De ander te horen.
Een dans te dansen op emotie en gevoel. Durf je te dansen? Een dans tussen leiden en zich openen.
Elke danser kan het beamen, net als elke zanger … je kwetsbaar opstellen geeft de mooiste dans en de mooiste zang. Wie kan het nog?

Sommigen hebben het al bij de fase van aantrekking, eens de hand uitgereikt gaan ze de dans liever uit de weg. Blijven liever alleen.
Durven aanraken vanuit gevoel en zonder doel.

Stel je je open? Voel je de ander?
Zet je verwachtingen opzij. Wat is een zoen waard als je het gevoel van de ander zijn lippen vergeten bent omdat je doelen nastreefde in je hoofd. Het bouwen van luchtkastelen en idealen in plaats van te voelen van wat is.
Durf je de ander te horen en vooral te voelen?
Ga je uit de kleren of ga je binnen in je hart, of allebei?
Kun je puurheid tonen voorbij het masker dat je soms draagt?
Kun je de ander zichzelf laten zijn, zie je de kwetsbaarheid in zijn ogen?
Geborgenheid bieden en respectvol omgaan met elkaar.
Het vraagt moed om je verwachting te laten voor wat het is en op te gaan in mekaar.
Een moment te nemen om mekaar te dragen, lief te hebben.
Durf je eerst je hart te openen, durf je dat van de ander aan te raken?
Herken je jouw emoties, omarm je de kwetsbaarheid van de ander?

Ik typte het zonder nadenken, vandaag. Onderweg naar een nieuwe bestemming. Alleen reizen. Om in de stilte van het bij mezelf zijn net mijn innerlijke leven te ontdekken. Tijdens de drie uur durende heenreis mijmerde ik verder over beperkingen. Ik stuurde het daarstraks in een tekstberichtje: “een beperking toont je hoe je een andere aanpak moet zoeken, als het ware een omweg dient te maken” 
Weet je, een beperking is er pas één als je er zelf eentje van maakt. Als jij zegt “Dit is een beperking” dan stop het daar.  
Dan heb jij zojuist je paarde bril opgezet en zie je door de tunnel van jouw fantasie niets anders dan jouw beperkende gedachte. 
Enkel jijzelf neemt de beslissing om er met jouw geest over te beslissen dat dit het einde is van jouw mogelijkheden. 

Maar wat als een beperking eigenlijk gewoon een obstakel is? 
Als een mogelijkheid, wit is en een beperking zwart. Dan zitten er tussen beide heel veel grijze mogelijkheden. 
Een obstakel is vaak iets dat je niet kent en het daagt je uit om iets nieuws te proberen. “onbekend is onbemind” zo zegt het spreekwoord, maar is het dat altijd?
Onderzoek het onbekende en kijk wat voor moois er gebeuren zal.
Doorheen vijftig tinten grijs gaan we op reis. 
Van beperking naar verwezenlijking. 

Ik vergelijk het met een wandeling die ik laatst deed. Na de storm waren er heel wat bomen omgewaaid, sommige reuzesparren lagen op het pad.

Niet één, niet twee maar echt wel enkele versperden de weg. 
Een serieuze beperking, het was zo goed als onmogelijk om de weg te vervolgen samen met mijn dochter. Ertussen klauteren leek me gevaarlijk en van het pad afgaan was niet echt oké.
Dat waren dan ook ineens de beperkende gedachten!
Het waren gedachten, niet meer dan dat. Het werd een avontuur van over reuzestammen klauteren en door het verwilderde bos onze weg zoeken terug naar het pad. 
De wandeltocht was des te leuker en zo gaat het in het leven ook. Verander je beperkende gedachte in een obstakel, neem een nieuwe weg en stel je open voor een mooi avontuur!