Categorie: Uncategorized

"Zoals hij ons raakt met zijn muziek, zo raken mijn handen de mensen die zich aan mij toevertrouwen. Een aanraking die losmaakt, zonder vast te houden."

Hij kruipt onder mijn huid, zijn handen banen zich een weg door mijn lijf en hoofd. 
Zonet lag ik nog ongemakkelijk op het matje.. ik was wat zenuwachtig om me neer te leggen tussen al die vreemde mensen. Het voelde net wat te intiem, te dichtbij. 
De controle lijk ik wat te verliezen, als ik daar zo lig. Veel meer dan dat ik zit of rechtsta en kan weglopen wanneer het nodig is. 
Mijn hart bonsde en ik wist mezelf geen houding te geven, op mijn rug met mijn armen net te strak naast mijn lichaam. 
Ogen gesloten of open wat zou men nu willen? 
Ik kijk eens links maar ook eens rechts, iemand ligt ontspannen met zijn ogen dicht en de ander lijkt wat kwetsbaar voor zich uit te staren.
Ze lijken zich niet bewust dat ik hier ook ben, al lijk ik voor mezelf heel goed te ervaren dat al die andere mensen hier ook zijn. Zouden ze naar me kijken, wat zouden ze van me denken?

Buiten is het nog licht, onder me ligt een rood tapijt en rode sfeerlampen verlichten de pilaren van de Kerk. Boven me de mooiste, grootste koepel die ik ooit al liggend boven me zag. 
Het begint. Ik hoor de noten en focus me op mijn ademhaling, zorgend voor mezelf dat het ok is dat ik gewoon mezelf mag zijn. Dat de omgeving er niet toe doet, de mensen ook niet. Dat niemand naar me kijkt. 

Een muzieknootje lijkt verloren en kust mijn hals, een gevoelig plekje. Het brengt me wat dieper in de overgave. Verdwaalde noten strelen mijn lenden en ik ontspan. Het voelt als een sterrenzweem die langs mijn lichaam dwarrelt, ik word gehuld in de mooiste glinsterpracht en bevind me steeds dichter bij mezelf. 
Alleen op mijn matje. 
Mijn vingers ontplooien zich één voor één, mijn hand opent en reikt naar je uit. 
Met gesloten ogen zweef ik tussen tijd en ruimte, de muziek raakt snaren die herinneringen laten openbloeien. 
Omhuld in een zachte mist van geborgenheid. 
Verhalen groeien in mijn hoofd, verleden-tijd-gedachtes komen terug naar boven en toekomstbeelden lijken helderder dan ooit. 
Het verhaal in mijn hoofd heeft niet echt een inhoud. Soms ben ik terug kind maar op een ander moment ben ik oud en zie ik mijn eigen begrafenis. 
Aarde ploft op mijn kist en ik word begraven in een bos naast een hele grote boom. 
Van dwarrelende sneeuwvlokjes tot dansen in de zomerzon. Ik laat toe om te voelen wat de noten me komen vertellen, even lijken ze me te overspoelen maar ik focus op mijn ademhaling. Ze omarmen me  en verstikken me tegelijk, nemen me mee naar een plek waar oude geesten wakker worden. 
Gesloten deuren gaan weer even open.
Wat is er met je gebeurd? 
Adem.
Voel. 
Ik zie de bloemen terug bloeien en ik dans als een jong kind. Ik ben terug de ballerina van weleer en teken in mijn schetsboek.
Volledige overgave en passie in het liefdesspel, strelend daar mijn lange haar. Zachte liefde en ruwe pijn, heel dicht bij elkaar. Hoe schoonheid omslaat in dreiging en plots bevind ik me in een veld waar moorddadige schaduwen aan mijn ziel trekken.
Geschreeuw en verweer, ruzies van weleer. 
Buiten wordt het donker, lichamen worden enkel schimmen omhuld in een rode gloed. 
Er is geen samenhang in het verhaal, de emoties worden aangetikt door het spel en de herinnering wordt eraan gekoppeld. 
Het raakt me rechtstreeks in mijn hart en ik laat meer en meer toe om ze te voelen. 
Hij vindt de toegangspoort naar binnen zonder dat hij met me hoeft te spreken. 
Wat handen teweeg kunnen brengen zonder aan te raken. 
Zijn handen raken, zonder dat ze me aanraken.  
Ik voel hoe mijn ogen vol lopen maar er komt niets uit, de heftigheid van ruzie komt bij me terug. 
Wat dacht je dan te doen met al je me macht? Wat had je gedacht toen je me wilde ontmantelen, toen je probeerde me van al mijn kracht te ontdoen? Ja, ik heb het tegen jou, kijk me nog een keer aan en blijf voortaan ver van me vandaan.
Al die gedachten, en ik laat los. Ga weg. 
Asjeblieft. 
Wanneer ik mijn ogen open maken tranen lijnen op mijn wangen. 
Dezelfde lijnen die er kwamen door jou. 
Wat wilde je bereiken door me klein te maken? Het gevoel van je handen rond mijn keel, het verlangen me te domineren, doet me bijna stikken. Het gevecht van kleineren en verwijten geeft me weerstand.
Wou je me kleiner maken? Het was een vraag die ik niet begreep, maar uiteindelijk wist ik: je maakte me alleen sterker.

Het was een tijdje geleden dat ik zoveel emoties voelde in een uur en mijn hele leven zich voor mezelf afspeelde. Het is wat lichaamswerk met een mens doet, handen raken aan mensen en diezelfde handen strijken door mijn haar en door mijn hoofd. Ze maken mijn buik los en dragen mijn hoofd tegelijkertijd. Het is vreemd maar het voelt vertrouwd. 

Terwijl zijn handen over de toetsen bewegen, gebeurt er iets in mijn geest. Hij raakt me niet aan, maar zijn muziek, zijn aanwezigheid, het is intiem. Het is eerlijk, zacht maar verdomd krachtig. Door te woelen in mijn lijf worden de verhalen netjes op een rij geplaatst, en ineens zie ik de rode draad die ik zo lang had gemist.

Het vertrouwen is nog steeds daar, diep van binnen, het zelfrespect dat ooit geschaad werd. De stukjes van mijn verleden worden opnieuw geplaatst. Ze passen beter in elkaar. Wat hij toont is een krachtig gebaar, een gebaar dat tegelijk zacht en dragend is.
Hoe kan hij ze zo raken zonder haar, mij, aan te raken? 
Hij speelt een spel, maar niet met zijn handen. Hij speelt met mijn hoofd, met mijn gedachten, mijn emoties. Ze werkt ook met haar handen en raakt je aan, op je huid. Muziek speelt een grote rol om zich los te maken in haar hoofd, om zich over te geven aan het voelen van jouw lichaam. Het is alsof we samen een dans uitvoeren, een beweging, een gevoel dat we samen delen.
Ik neem je met me mee, we maken samen een reis. Ik raak je lichaam met mijn handen, en je lichaam spreekt. Hoor je wat het zegt? Zelf kan ik het niet horen, maar ik voel het, en ik vraag me af of jij ook luistert naar de signalen en verhalen die het vertelt. Masseren is niet zomaar aanraken; het is je lichaam in beweging brengen terwijl het muisstil ligt

Ik speel met mijn handen in je hoofd terwijl ik onder me je warme huid voel. 

Hij voelt me niet, maar hij voelt me wel. 
Hij voelt ons niet, maar hij voelt iedereen. 
Voelend zonder vast te houden, raken zonder aan te raken. 
.
.
Wil je meer weten over Mattias Devriendt & deze mooie ligconcerten zelf ervaren. Klik dan hier.
.
Wil je graag een massage-reis maken dan kan je bij mij boeken via hier.

Het potje in mijn linkerhand is er een dat ik zelf gedraaid heb, er staat een volle maan op met een zwarte kat. Binnenin zit een heleboel lekker vers gedraaid chocolade ijs. De dualiteit van het moederschap in een potje, het ijs van je dochter opeten terwijl ze in haar bed ligt. 
Het leek alsof ik tijdens de potten-draaiers-cursus al wist dat deze kat, nu Felix genaamd, er zat aan te komen. 
.
Hij maakte nogal een entree, zo op een rustige zondagmorgen. 
Verschrikt keken we op toen we een hels gemiauw hoorden achteraan in de tuin. Onze huiskatten waren veilig, we hadden geen idee waar het miauwen vandaan kwam en gingen op onderzoek. Later die dag zat hij bij ons binnen. 
Kleine, zwarte Felix. Kat nummer vijf. 

Al vlug kwam dit bij me binnen als een soort signaal en wat bleek; een zwarte kat stond voor een nieuw begin. Iets waar ik op dat moment wel aan toe was, wegdoen voor adoptie was geen optie. 
Mijn hoofd vertelde me dat vijf katten in huis teveel was, maar mijn hart zei volop ja! 

Er was wat tweestrijd in mijn lichaam, ik voelde een neen en een ja tegelijkertijd. Al was het ook wel duidelijk dat de ja veel zwaarder in de weegschaal lag. Tot groot jolijt van mijn dochter. 

Het is vaker zo dat we twee gevoelens tegelijkertijd ervaren, dat dualisme in ons lichaam zorgt ervoor dat we soms aan onszelf gaan twijfelen. 

Ik leef al zeven jaar gescheiden en draag de volle zes-op-zeven zorg voor mijn dochter. Iets dat ik enorm graag doe, ik ben heel dankbaar dat ze dicht bij mij is. Al is het soms ook zwaar, meer dan zwaar. 
Net na de scheiding was ze nog heel klein, nu is ze al een tiener. 
Ik was dus altijd thuis, want ja, je kunt je voorstellen als mama zes dagen op de zeven voor haar kindje zorgt dan blijft ze thuis. Ook 's avonds, en ook tijdens het weekend. 

De tijd die ik thuis had kon ik natuurlijk voor mezelf gebruiken, en het verwerkingsproces. Ik herinner me vooral de vrijdagavonden die ik ineens alleen moest doorbrengen, en ook al was het maar één avond, toch kon ik me soms enorm eenzaam voelen. Gelukkig voor de tijd alleen en eenzaam in mijn nood naar sociaal contact. Vrijdag was de avond dat ze naar haar papa ging.
Gaandeweg leerde ik ermee leven, en bouwde ik op een andere manier wel hier en daar een sociaal contact op. 
Wat me vooral bijgebleven is van die sociale kring dat is dat vaak als ik tijd had en vrij was dan waren de anderen bezet. 
Als anderen wilden uitgaan en iets gezellig deden samen dan was bij mij het geld op en evengoed was het soms zo dat ik meegevraagd werd maar dat ik mama was die avond. 

Ik was vooral mama. Tot op de dag van vandaag moet ik nog steeds zeggen; sorry ik kan niet, ik heb mijn dochter. 
Het is een zinnetje dat ik de afgelopen zeven jaar enorm vaak over mijn lippen heb laten glijden. 
Zelfs nu nog leg ik eindeloos vaak uit dat hier geen gedeelde verantwoordelijkheid telt en dat ik het, jawel, zo goed als alleen gedaan heb. 

Terwijl ik die woorden uitspreek voel ik altijd warmte enerzijds maar ook eenzaamheid. Mama zijn is heel mooi, uniek en speciaal en tegelijkertijd is even niet-mama mogen zijn ook heel leuk. 
Het is leuk en lastig tegelijkertijd, en ik merk dat op dit thema nog heel wat onwetendheid berust. 
Die tijd was ook het begin van mijn zaak en ook daar kon ik heel vaak geen opleidingen of netwerk events volgen omdat ik in mama-tijd zat. 
Het was soms frustrerend om telkens tegen een muur te lopen in een wereld waar vooral mannen met de plak staan zwaaien. Het goedbedoelde advies kwam vaak niet aan omdat ik de tijd niet had om het in actie om te zetten of omdat ik het alleen gewoon niet kon. Er was het huishouden en het zorgen voor maar evengoed het werken en de mannenklusjes die allemaal zomaar in min schoot geworpen werden. 

Ik miste die spontane hulp, het begrip en simpelweg een luisterend oor. 

Het leek alsof ik naast het vrouw zijn ook alle taken van de man moest overnemen. Of wacht, het lijkt niet alleen maar zo. Het is ook zo. 
Ik voelde me sterk en zwak tegelijk want ik kon dit allemaal maar ik wou het helemaal niet zo. 

Laatst zei een klant tegen me dat mijn handen heel zacht en warm voelden, maar tegelijkertijd ook krachtig. 
In de kracht van zachtheid kunnen we helen, en in de zachtheid van kracht kunnen we groeien. 

Dat is wat ik hoop te bieden, een ruimte waar zachte kracht jou een gevoel van veiligheid mag geven. Een warme plek waar ruimte is voor al jouw gevoelens en onzekerheden. Een dualiteit die overal aanwezig is. 
Gelukkig, ongelukkig zijn en genieten van momenten die gekleurd zijn met gemis. 

Misschien herken jij deze gevoelens? Laat het gerust na in de reacties of deel jouw ervaring. 

Wil je me liever een persoonlijk berichtje sturen dan kan dat via hier. 
Heb je nood aan zorgmoment dan klik je hier. 

Na het telefoontje met die man bedacht ik me inderdaad dat een aantal dingen moeilijker gaat dan vroeger. Hij had het zelf aangegeven; vroeger was het helemaal niet zo. 
Verzekeraar, bijna op pensioenleeftijd. 
“We blijven voor elkaar zorgen.” Zegt hij. 

Fijn, dacht ik bij mezelf. Gelukkig dat hij er is en dat er nog menselijke mensen zijn zoals hem. 
Hoe vaak komt het niet voor dat we een mail versturen waar uiteindelijk geen antwoord op komt.
Zit daar eigenlijk iemand aan de andere kant van de lijn? 
Een mail lijkt soms te verdwijnen in het niets, net als zoveel andere dingen. 

Wij mensen lijken te veranderen in een soort van robot-complot. Het begint bij het doen van onze dagdagelijkse taken op automatische piloot, we denken niet meer na en doen maar wat we denken dat we moeten doen. Oké, misschien zijn we niet allemaal zo maar het grootste deel van de mensheid wel. 
Emoties, schakelen we het liefst uit. Hoe minder we voelen, hoe beter. Het voelt moeilijk en lastig en eigenlijk willen we ons gewoon zoveel mogelijk gelukkig voelen. 
Dat geluk, waarvan we denken dat het geluk is, verkrijgen we door onszelf te entertainen met drank en feestjes. Doen we niet dat, dan gaan we spullen kopen en kledij shoppen. 
Veel liever zoeken we geluk buiten onszelf door onszelf en onze geest bezig te houden. 

We staan versteld dat robots bepaalde taken van ons overnemen.
Echt?
Heb je er al eens bij stil gestaan hoe hard we zelf op die dingen beginnen te trekken? 

We spreken wel eens van de grijze massa, dan denk ik vooral aan het robot-complot. 
Mensen zijn eerder kleurrijk, als ze zichzelf mogen zijn. 
Ze zorgen ook voor elkaar en komen mekaar tegemoet, helpen elkaar en delen warmte met elkaar. 

Dus ja, de robots nemen het van ons over maar vooral ook in jouw eigen lichaam.
Sta eens stil hoe hard je zelf al je menselijkheid hebt opgegeven voor die dingen. 
Mag het, terug allemaal een beetje menselijker? 

Het begint bij jezelf, en het zit in kleine dingen.

Dankjewel om te lezen… en … ondertussen blijf ook ik voor jullie zorgen. 

Lieselot