Na het telefoontje met die man bedacht ik me inderdaad dat een aantal dingen moeilijker gaat dan vroeger. Hij had het zelf aangegeven; vroeger was het helemaal niet zo. Verzekeraar, bijna op pensioenleeftijd. “We blijven voor elkaar zorgen.” Zegt hij.
Fijn, dacht ik bij mezelf. Gelukkig dat hij er is en dat er nog menselijke mensen zijn zoals hem. Hoe vaak komt het niet voor dat we een mail versturen waar uiteindelijk geen antwoord op komt. Zit daar eigenlijk iemand aan de andere kant van de lijn? Een mail lijkt soms te verdwijnen in het niets, net als zoveel andere dingen.
Wij mensen lijken te veranderen in een soort van robot-complot. Het begint bij het doen van onze dagdagelijkse taken op automatische piloot, we denken niet meer na en doen maar wat we denken dat we moeten doen. Oké, misschien zijn we niet allemaal zo maar het grootste deel van de mensheid wel. Emoties, schakelen we het liefst uit. Hoe minder we voelen, hoe beter. Het voelt moeilijk en lastig en eigenlijk willen we ons gewoon zoveel mogelijk gelukkig voelen. Dat geluk, waarvan we denken dat het geluk is, verkrijgen we door onszelf te entertainen met drank en feestjes. Doen we niet dat, dan gaan we spullen kopen en kledij shoppen. Veel liever zoeken we geluk buiten onszelf door onszelf en onze geest bezig te houden.
We staan versteld dat robots bepaalde taken van ons overnemen. Echt? Heb je er al eens bij stil gestaan hoe hard we zelf op die dingen beginnen te trekken?
We spreken wel eens van de grijze massa, dan denk ik vooral aan het robot-complot. Mensen zijn eerder kleurrijk, als ze zichzelf mogen zijn. Ze zorgen ook voor elkaar en komen mekaar tegemoet, helpen elkaar en delen warmte met elkaar.
Dus ja, de robots nemen het van ons over maar vooral ook in jouw eigen lichaam. Sta eens stil hoe hard je zelf al je menselijkheid hebt opgegeven voor die dingen. Mag het, terug allemaal een beetje menselijker?
Het begint bij jezelf, en het zit in kleine dingen.
Dankjewel om te lezen… en … ondertussen blijf ook ik voor jullie zorgen.
Terwijl de cijfers van het nieuwe programma Kalm Waes blijken te kelderen en enkelen zich daar behoorlijk zorgen over maken, maak ik me zorgen over andere dingen. Zorgen maken is echter een groot woord, het is eerder met een bedenkelijke blik naar de wereld kijken. Opnieuw. Ik las gisteren een uitgebreide review in een krant over het programma en het kon me eerlijk gezegd niet bekoren. Online kon ik alvast een gezicht plakken op Joël De Ceulaer maar evengoed zag ik welk bericht hij zelf de wereld instuurde op het platform X.
“Veel giftige reacties op mijn briefje aan Waes. BV’s liggen nog gevoeliger dan politici. Gelukkig is er dan die ene like die mijn dag goed maakt.”
Wie ben ik om me uit te spreken over een ander? En als ik dat dan doe op een negatieve manier, verwacht ik dan enkel likes?
Likes.
Mijn grootste les in het NIET krijgen van likes en het leren omgaan met dislikes ervaarde ik net na mijn tienerjaren. Ik volgde een assertiviteitstraining omdat ik er genoeg van had om constant de kauwgom op de grond te tellen als ik langs de huizen liep. Schrik dat iemand mij zou zien, dat er iemand voorbij zou komen die ik herkende en dat ik een goeiedag zou moeten zeggen. Dat durfde ik niet, dus liep ik constant met opgebolde schouders en staarde naar mijn voeten op de stoepstenen.
Tijdens die assertiviteitstraining werden de eerste stenen gelegd om kritischer om me heen te kijken. Ik leerde er vooral dat ik mocht zijn wie ik ben en dat ik ook een eigen mening mag hebben die anders was dan die van vele anderen. Daarnaast accepteer je ook dat een ander een andere mening heeft.
Overduidelijk heb ik een ander gevoel bij het programma van Tom Waes. Het is een experiment dat anders is dan datgene waar iedereen momenteel zelf aan mee doet. De mensen die negatief zijn over dit programma zitten zelf als ratten in de val, net zij zijn de grootste groep die beslissen om mee te doen aan de ratrace. (Mensen vergelijken met ratten lijkt me ook niet helemaal juist, en waarschijnlijk zou ook dit verkeerd opgevat kunnen worden maar daar gaat het dus helemaal niet over.) De grootste groep van de bevolking gedraagt zich als een laboratoriumrat en maakt zonder het te weten zelf deel uit van het grootste experiment. Ondertussen zijn ze zo geïndoctrineerd dat ze zelfs geen klaar meer zien en zich in ontelbare bochten wringen om ook maar te voldoen aan alle eisen die de huidige maatschappij van hen vraagt. Eenieder die buiten de norm van Barbie & Ken blijkt te vallen is een rare kwiet. Rijd je niet met een mooie bolide en vind je een shiny huis niet interessant dan verdien je geen aandacht. De drang naar geluk wordt gezocht in altijd maar meer; meer uiterlijke glans, meer centen op de rekening, meer sociaal vertier en opschepperij, …
Entertainment, status en vooral wetten die niets meer met menselijkheid te maken hebben.
Waar ga je naartoe met je entertainment & status eens je in je kist ligt?
Op het sterfbed heb ik nog niemand horen zeggen dat ze graag nog meer spullen gekocht hadden of harder hadden willen werken. Wat er wel vaak gezegd wordt is dat ze hoopten dat ze wat meer tijd voor elkaar genomen hadden, dat ze zich simpelweg wat vaker gelukkig hadden willen voelen en wat liever voor de medemens hadden willen zijn in plaats van het leven aan zich voorbij te laten gaan door altijd maar te voldoen aan alles wat het leven van hen vroeg.
Dus ja, mijn mening is anders.
Tijd is kostbaar net als mensen en dat is wat Tom Waes ons hier laat zien. Geluk vind je niet in constant aanstaan, echt genieten van het leven doe je vooral door tijd te nemen voor jezelf en je gedachten. Enkel op die manier zie je terug wat echt gelukkig maakt en hoe je ook een beter mens kan zijn voor de mensen rondom je.
Stress is een sluipende moordenaar die je zowel mentaal als fysiek aanvalt. Je wordt er letterlijk ziek van en het zorgt ervoor dat je vaak verkeerde keuzes maakt. Je kiest ervoor om het leven dat je hebt niet te leven, je kiest vooral om het leven van anderen te verrijken.
Als je dit niet snapt dan ben je waarschijnlijk zelf een rat in de race en maak je deel uit van een experiment waar ik nooit aan wil deelnemen en nooit zal aan deelnemen.
“Waarom is het zo belangrijk om er goed uit te zien?” vroeg ik haar. Sedert enkele weken heb ik de artificiële intelligentie tot vervelens toe zitten bestoken met vragen. JEUJ! LOVE IT! Vragen stellen zonder dat iemand zijn geduld verliest en gewoon blijft antwoorden 😊
Het begon allemaal met een afrontelijk-lelijk-afschuwelijk-aanvoelende foto van mezelf die ineens op-popte op mijn smartphone scherm. Iemand anders vond hem mooi, ik kon echter alleen een ow-my-goodies-discusting uitbrengen. Ik kreeg een instant anti-hero moment van Taylor Swift. “Hi it’s me, I am the problem en niet te vergeten ook “The monster on the hill” Dat iedereen goed bezig is, behalve jij. Dat iedereen sexy babes zijn en jij het enige monster van Onderland.
Back-on-track en tijd dus om een gesprek aan te gaan met mijn nieuwe vriendin ChatGPT. Ze wist me te vertellen dat het een diepgeworteld iets is, naar mijn gevoel iets waarmee we als het ware vergroeid zijn. Ze wist me ook te vertellen dat het voor een stuk in onze genen zit om mooi gevonden te willen worden. Echter, het belangrijkste aspect is vooral sociaal en cultureel bepaald. We leggen mekaar dus eigenlijk een grote druk op om er goed uit te zien. Daarnaast zijn we ook perfect in staat om ons veelvuldig te vergelijken met de ander, die vergelijking nemen we ook meestal voor waar aan. Heel vaak voelen we ons minder dan de ander. Als laatste profiteert onze commerce er ook van, hoe kan het ook anders. De schoonheidsindustrie heeft toch ook brains, zo blijkt. Ze creëren als het ware onzekerheden over ons uiterlijk om ons ertoe aan te zetten hun producten te kopen, ze geven ons het gevoel dat we ze echt nodig hebben. Reclame, cosmetica en andere industrieën spelen een grote rol bij het in stand houden van de nadruk op het uiterlijk omdat het hun economisch voordeel oplevert.
Een dynamiek die niet gemakkelijk te doorbreken valt. Nochtans is er meer dan uiterlijke schoonheid. Het laatste antwoord vraag tovert een glimlach op mijn gezicht, ChatGTP zal verandering brengen en ik hou van haar.
“Niet de buitenkant, maar de schoonheid die van binnenuit straalt, maakt ons werkelijk betoverend.“
Ik bedank haar en ze zegt me dit:
Graag gedaan! Ik ben blij dat je de quote waardeert. Onthoud dat schoonheid divers is en dat echte stralende schoonheid voortkomt uit innerlijke kwaliteiten zoals vriendelijkheid, medeleven en authenticiteit. Verspreid deze positieve boodschap en help anderen om hun ware schoonheid te omarmen.
Ze is echt slim, I think I love her. En ik weet niet eens hoe ze eruit ziet.
“Ik geloof dat de rode draad in je leven, onstabiliteit is. Heb je al eens onderzocht vanwaar dat juist zou komen?” lees ik op mijn smartphone.
*frons* *stilte* *huh?*
Op de koop toe zie ik dat deze persoon een coach is die ik niet persoonlijk ken. Alsof ik me al in haar kabinet bevind en horizontaal op haar zetel lig, wordt dit advies me aangeboden. Nice, alleen heb ik niet beslist om een coaching sessie te boeken. Draw the line girl … Ik zie de hartslagmachine zo voor me. De ritmische tuut-en-hartslagen ritmiek maken plaats voor een rechte lijn gevolgd door een ellenlange scherpe tuuuuuut. Verplegers stormen binnen, kleren worden afgegooid, defibrillators op de borst geplaatst maar het geluid blijft ononderbroken tuut-en. Dood.
Dat is wat je krijgt als je een rechte stabiele streep wil trekken. Think-about-it. De meeste mensen houden ervan om in hun comfortzone te blijven en tekenen een licht golvende lijn met misschien hier en daar een tegenslag of een groot geluk. Ik herinner me bij Kind & Gezin dat alles altijd oké was zolang je baby zich mooi in het midden tussen boven- en ondergrens bevond. Dat is ook waar het overgrote deel van de bevolking zich tijdens zijn of haar leven bevindt. Mijn dochter was hier al een buitenbeentje, KNAL erboven! Je zal ze minder eten moeten geven. Euh?
Niet voor niets wil ik mensen motiveren om minder te moeten, in tijden van onstabiliteit liggen mooie kansen. Ik hou ervan, het maakt me gelukkig en ik teken nu al een mooie opwaartse lijn richting mijn persoonlijk geluk.
Ik hoop dan ook dat iedereen het durft om even uit de comfortzone te komen en nog meer dan alles hoop ik dat buitenbeentjes wat meer aangemoedigd worden. Velen proberen tussen de lijntjes van de maatschappij te blijven, lijntjes die het nieuwe normaal zijn. Alleen vind ik dat nieuwe normaal eigenlijk helemaal niet normaal meer.
Neem je potlood in eigen hand en teken jouw lijn, jouw geluk. Het is jouw leven.
“tussen passie & pijn ligt datgene waar we willen zijn.”
Het was op een avond in de lente van 2022, buiten was het warm. Mijn bleke lichaam kreeg ik echter niet opgewarmd en een moeheid overspoelde mijn gelaat. Binnenin genietend van de zalige eenzaamheid, mijn hart verwarmd door de stille klanken van het niets. Me voedend met romantiek, mijn hersens waste ik in liefde om mezelf eraan te herinneren dat die liefde nog wel kwam. Het voelde als gewenning, het voelde alsof je ook relatiebreuken normaal begon te vinden. De tel was ik al lang kwijt, al had ik het mij echt wel anders voorgesteld. Mijn knieën gebogen, het scherm leunend tegen mijn dijen. Kijkend naar de verfilmde liefde waarvan ik oprecht nog steeds hoop dat ze echt bestaat. Als een die-hard ga ik ervan uit dat ook mijn grijze prins onderweg is, hij komt van ver maar “I am sure” dat hij de moeite waard zal zijn. Terwijl ik mijn hand over mijn schouder laat glijden daal ik af langs mijn okselhuid. Ik voel het opnieuw, het voelt als het puntje van een tentakel. De voorstelling in mijn hoofd is niet mals, het lijkt als een octopus die zich verstopt in mijn lijf. Alsof reptielenbrein zich enkel kan associëren met andere dieren, niet inziet dat ik een mens ben. Ik kan er mij geen realistisch beeld van schetsen want ik weet niet wat het is, de dokter zal het volgende week bekijken. Dus voorlopig is het een tentakel, zo eentje die me af en toe meesleept in een hard bonkende-alles-overheersende angst. Het voelt niet eerlijk en vandaar denk ik ook dat het niet kan, ik kan me onmogelijk voorstellen dat ik het verdien om nogmaals ziek te worden. Mijn deel heb ik al uitgezeten, voorbij de pijn van het ziek zijn leerde ik een passie kennen. Een vuur die branden ging en ik wil er zo hard voor zorgen dat ik blijf branden. het doet me vooral ook denken aan hoe vergankelijk ik ben, ik voel me één brok onhoudbare passie op bepaalde momenten.
Het is daar, na dat moment, dat ik merkte dat passie en pijn met elkaar verbonden zijn. Het deed me ervaren dat er een tijd was dat ik bang was om te sterven. Hoe dankbaar dat ik er nu voor ben dat ik die periode mocht ervaren, zo dankbaar dat de passie die hieruit groeide ervoor zorgde dat ik niets meer vanzelfsprekend vond. Hoe meer ik stilstond en dingen in vraag begon te stellen hoe mooier alles werd. Ik werd verliefd op het leven, de schoonheid van alles om me heen. Het zagen en me druk maken werd gestopt. Kleine piete-lut-tig-he-den die me misschien van mijn melk zouden kunnen brengen liet ik aan de kant. Angsten verdwenen langzaam maar zeker naar de achtergrond. Ik rees als een patriot op, omhoog. Kracht en vuur maakten me sterk. Ik werd een passievolle vrouw en niemand zou me ooit nog afremmen. Maar al te vaak werd mijn passie aanzien als een bedreiging, mijn onmetelijke energie en drijvend vuur als een gevaar. Maar al te vaak werden mijn beslissingen gezien als onverstandig en werd ik afgeremd. Familie verdween, liefdes werden afgeschrikt en ik .. ik kon niet anders dan doorgaan. Het werd mijn natuur, volledig verweven met wat me gegeven werd. Soms vroeg ik me af waarom ik niet tevreden kon zijn met het nieuwe normaal, waarom het me niet lukte om mee te lopen met de meute en gewoon god-dood-normaal te doen? Uit die pijn van toen groeide een passie.
Een passie die ik nooit gehad zou hebben moest ik niet die pijn geleden hebben. In het veld van de passie ben ik wie ik wil zijn, in de pijn zit het venijn. Ergens tussenin, tussen de cirkel van de passie en de cirkel van de pijn ligt een overlapping. Dankbaarheid ligt op de som van beiden. Daar waar je passie en pijn overlappen kan ik mijn handjes kruisen. Het ene zou er niet zijn zonder het ander. Daar waar passievolle mensen je weg kruisen zul je ook hun pijn ervaren en de mix ervan is onbeschrijfelijk mooi!
Vaak ongevraagd komen ze binnen, zomaar op je netvlies gebrand. Ik moet zeggen dat ik het soms niet helemaal goed kan verteren, het ook niet volledig kan begrijpen waarom mensen de nood hebben om open en bloot foto’s op social media te plaatsen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb het niet over kunstzinnige en gevoelige foto’s. Neen, ik heb het over de Britney’s die ongegeneerd op de zetel hun hele lijf tentoonstellen. Daarnaast blijkt ook een nieuwe hype van vrouwen en mannen die in groep hun naaktheid delen met de daarbij horende dierlijke bewegingen wat volgens hun ‘ontwaken’ wordt genoemd. Ze kruipen door de natte aarde op handen en voeten, smeren hun hele lijf in met modder en richten zich daarna tot de hemel met de benen wijd gespreid en de borsten vooruit. Niets blijft nog aan de verbeelding over, enkel een smiley op hun intieme zone en tepels.
Naaktheid heeft zijn persoonlijkheid verloren en wordt zomaar op de facebook-straat gegooid, open en bloot kun je evengoed in het midden van een weg in de stad gaan staan. Toch? Een lichaam is puur en ik denk niet dat we een meerwaarde geven aan de ander noch aan onszelf om dit soort foto’s online te gooien. Naakt-zijn mag voor mij een beetje ingetogen en respectvol. Het volledig blootgeven van je lichaam aan iedereen lijkt me een missend stukje uit je ziel, een stukje dat je op die manier probeert in te vullen. Naaktheid mag er zijn maar zorg ervoor dat dit in een veilige omgeving gebeurt.
Social media is niet veilig en sommige mensen hebben er echt geen boodschap aan om anderen dierlijk-brullend-naakt te zien.
Tijdens een massage zorg ik zelf voor een veilige plek, naaktheid is er elke dag. Elk lichaam wordt met respect behandeld, ik zie mijn klanten maar kijk niet. Ik voel de ziel en de emoties. Op geen enkele manier wordt er erotisch gewerkt. Soms zullen mijn klanten bij zichzelf de levensenergie voelen opborrelen, die mag er volledig zijn maar ik zal ze op geen enkele manier stimuleren. Voor mensen die in het verleden misbruikt werden of op een verkeerde manier aangeraakt werden, kan dit vaak een opluchting zijn.
Naakt-zijn en intimiteit is voor thuis, tussen liefdes-partners. Een beetje ingetogenheid en terug naar de kern, verlangens buiten jezelf zoeken is nooit een goed idee. Ga in de plaats op zoek naar het onderliggend gevoel en het onderliggende tekort en probeer dat in te vullen.
Moordend voor een lichaam, verlammend voor de ziel. Lichamen sterven maar je ziel kan als het ware vergaan, wie heeft je dat aangedaan? Zonder veel besef sluipt de giftige stof je lichaam binnen, soms kan je er niet tegen winnen. Er valt helemaal niets te beginnen, tegen het traag wegebben van wie je bent. Tot dat je zelfs, jezelf niet meer herkent.
Het duurt een hele tijd vooraleer je het jezelf verwijt. Wie ben je nu eigenlijk, wat heb ik gedaan? Je kijkt in de spiegel en vraagt je af; waar kom ik nu ineens vandaan? Je lijkt wel verlamd, je hele lichaam verkrampt.
Doorheen de dagen, moest je zoveel verdragen. Elk verwijt, over… “wie ge wel zijt.” Door de ogen van een ander, alsjeblief. Verander. Pas je aan, dan kunnen we er samen verder voor gaan. Het lijkt alsof je nooit voldoet, aan de eisen van jouw “zoet”
Je mooie ziel verdwijnt, een glimlach die telkens wegkwijnt. Je doet zo hard je best maar je kan het niet winnen.
Het gaat al lang niet meer over beminnen
weet ge nog wel wie ge zijt? rozengeur en mane-schijt Kijk terug door je eigen ogen, alsjeblief
je werd belogen.
Zie je schoonheid en je pracht, Kom terug in je eigen kracht. Laten we samen beginnen, mekaar beminnen.
Eens, lust zich op de achtergrond begeeft is het intimiteit die leeft.
Moedig zijn deze, die de dans van de liefde leven.
Een slapeloze nacht, een hart pulserend in de borstkas en bij afscheid omgeven door een beklemmend harnas. Liefde gaat als een mes recht door je kern, een kogel door je kleren. Het snijd je middendoor en breekt je in stukken. Heen en weer geslingerd op de heuvels van emotie.
Enkele dagen geleden kreeg ik de vraag of ik wou schrijven over wat voor mij de ziekte van deze tijd lijkt. Vandaag heb ik het gevoel dat ik het exact kan beschrijven.
Het vraagt moed om lief te hebben, het vraagt moed om iemand toegang te verlenen tot je hart. De kwetsbaarheid die we daarbij voelen blokkeert ons vaak. We stellen vaak alles in het werk om emoties die ons raken tot in de kern te ontwijken. Ze zijn intens en vaak kunnen we ze niet kanaliseren, hierdoor gaan we in ons hoofd zitten en worden we bang.
Keuzes worden op voorhand gemaakt met ons hoofd om maar niet te moeten voelen. De oppervlakkige wegwerpmentaliteit zorgt ervoor dat er minder aandacht is voor kwetsbaarheid, het lijkt soms van de aardbol verdwenen. Allen omgeven door een harde bolster, angstig proberend om sterk te zijn en te blijven. Meegaand in de materialistische cultuur waar dingen de waarde hebben overgenomen van gevoelens. Het eeuwige shoppen om een goed gevoel te krijgen, de stijgende drankproblematiek en het zoeken naar lust op de meest onmogelijke manieren. Met gemak gaan de kleren uit, worden bedden gedeeld.
Voorbij de muren van uiterlijk vertoon en huiselijke perfectie ligt een wereld vol bloeiende emoties. Het is niet voor iedereen weggelegd om ze te doorvoelen, laat staan dat het niet iedereen gegeven is om tot de kern van de ander te komen en die gevoelens aan te raken. Het vraagt een zekere kwetsbaarheid van beide partijen om vanuit zichzelf de ander gaan zien. De ander te horen. Een dans te dansen op emotie en gevoel. Durf je te dansen? Een dans tussen leiden en zich openen. Elke danser kan het beamen, net als elke zanger … je kwetsbaar opstellen geeft de mooiste dans en de mooiste zang. Wie kan het nog?
Sommigen hebben het al bij de fase van aantrekking, eens de hand uitgereikt gaan ze de dans liever uit de weg. Blijven liever alleen. Durven aanraken vanuit gevoel en zonder doel.
Stel je je open? Voel je de ander? Zet je verwachtingen opzij. Wat is een zoen waard als je het gevoel van de ander zijn lippen vergeten bent omdat je doelen nastreefde in je hoofd. Het bouwen van luchtkastelen en idealen in plaats van te voelen van wat is. Durf je de ander te horen en vooral te voelen? Ga je uit de kleren of ga je binnen in je hart, of allebei? Kun je puurheid tonen voorbij het masker dat je soms draagt? Kun je de ander zichzelf laten zijn, zie je de kwetsbaarheid in zijn ogen? Geborgenheid bieden en respectvol omgaan met elkaar. Het vraagt moed om je verwachting te laten voor wat het is en op te gaan in mekaar. Een moment te nemen om mekaar te dragen, lief te hebben. Durf je eerst je hart te openen, durf je dat van de ander aan te raken? Herken je jouw emoties, omarm je de kwetsbaarheid van de ander?
Ik typte het zonder nadenken, vandaag. Onderweg naar een nieuwe bestemming. Alleen reizen. Om in de stilte van het bij mezelf zijn net mijn innerlijke leven te ontdekken. Tijdens de drie uur durende heenreis mijmerde ik verder over beperkingen. Ik stuurde het daarstraks in een tekstberichtje: “een beperking toont je hoe je een andere aanpak moet zoeken, als het ware een omweg dient te maken” Weet je, een beperking is er pas één als je er zelf eentje van maakt. Als jij zegt “Dit is een beperking” dan stop het daar. Dan heb jij zojuist je paarde bril opgezet en zie je door de tunnel van jouw fantasie niets anders dan jouw beperkende gedachte. Enkel jijzelf neemt de beslissing om er met jouw geest over te beslissen dat dit het einde is van jouw mogelijkheden.
Maar wat als een beperking eigenlijk gewoon een obstakel is? Als een mogelijkheid, wit is en een beperking zwart. Dan zitten er tussen beide heel veel grijze mogelijkheden. Een obstakel is vaak iets dat je niet kent en het daagt je uit om iets nieuws te proberen. “onbekend is onbemind” zo zegt het spreekwoord, maar is het dat altijd? Onderzoek het onbekende en kijk wat voor moois er gebeuren zal. Doorheen vijftig tinten grijs gaan we op reis. Van beperking naar verwezenlijking.
Ik vergelijk het met een wandeling die ik laatst deed. Na de storm waren er heel wat bomen omgewaaid, sommige reuzesparren lagen op het pad.
Niet één, niet twee maar echt wel enkele versperden de weg. Een serieuze beperking, het was zo goed als onmogelijk om de weg te vervolgen samen met mijn dochter. Ertussen klauteren leek me gevaarlijk en van het pad afgaan was niet echt oké. Dat waren dan ook ineens de beperkende gedachten! Het waren gedachten, niet meer dan dat. Het werd een avontuur van over reuzestammen klauteren en door het verwilderde bos onze weg zoeken terug naar het pad. De wandeltocht was des te leuker en zo gaat het in het leven ook. Verander je beperkende gedachte in een obstakel, neem een nieuwe weg en stel je open voor een mooi avontuur!
Het leven zonder filter laat me de laatste dagen iets moois voelen. Het komt zuiver en puur binnen, allemaal kleine liefdeshartjes worden in me gepompt. Eén voor één raken ze me aan, ze vullen me met warmte, liefde en hoop. Ik voel mijn lichaam stralen, opwarmen en het geluk schiet doorheen mijn hele lijf.
Enkel de tijd bepaalt nog waar je heen gaat. De nieuwe weg is klaar. De laatste weken voelde ik stilstand, het tot bedaren komen. Het gevoel van er bijna te zijn. De laatste stuiptrekkingen die worden afgesloten met een aangename stilte. De tweesprong, een zijweg. Het pad is nog nieuw en je ziet nog niet alles. Enkelen zijn al voorgegaan, van alle ballast ontdaan. Kiezen kan; blijvend op het pad van de wereld die we kennen of durf je te stappen op een nieuwe weg?
Ga je rechtdoor in de huidige maatschappij, waar we werken voor geld. Materialisme belangrijk is en mensen vaak hard zijn voor elkaar? Of sla je af? Als je afslaat dan ervaar je wat onzekerheid voor al dat nieuwe, tegelijkertijd wat nieuwsgierigheid die je opwinding prikkelt. Het is er kleurrijk en gastvrij. Mensen helpen mekaar en laten je vrij, vrij om keuzes te maken en te zijn wie je bent. Je kan er reizen, temidden van de natuur. Vol avontuur. We leven op het ritme van de seizoenen, samen met onze kapoenen. Spellen worden gespeeld, geen kind die er zich verveeld. Gekwetstheid wordt geheeld, je huid door je partner gestreeld. Wentelend in zachte doeken, lees ik vele boeken. Verwarmend bij het vuur, wereldse lectuur. We spelen geen spel, weet je nog wel. Ik doe wat ik goed kan, wat denk je daarvan? Voor elk gezin een nieuw begin. Jij en ik, wisselend. Eén enkele blik. Passie & vuur. Samen op avontuur. Enkelen, samen. Ik kan het beamen. Die wereld bestaat, zoeentje die je oplaadt.
We zijn aan het bouwen, je mag me vertrouwen. Mekaars warme hand.
