Geplaatst op Geef een reactie

Passie en Pijn

“tussen passie & pijn ligt datgene waar we willen zijn.”

Het was op een avond in de lente van 2022, buiten was het warm. Mijn bleke lichaam kreeg ik echter niet opgewarmd en een moeheid overspoelde mijn gelaat. Binnenin genietend van de zalige eenzaamheid, mijn hart verwarmd door de stille klanken van het niets.
Me voedend met romantiek, mijn hersens waste ik in liefde om mezelf eraan te herinneren dat die liefde nog wel kwam. Het voelde als gewenning, het voelde alsof je ook relatiebreuken normaal begon te vinden. De tel was ik al lang kwijt, al had ik het mij echt wel anders voorgesteld.
Mijn knieën gebogen, het scherm leunend tegen mijn dijen. Kijkend naar de verfilmde liefde waarvan ik oprecht nog steeds hoop dat ze echt  bestaat. Als een die-hard ga ik ervan uit dat ook mijn grijze prins onderweg is, hij komt van ver maar “I am sure” dat hij de moeite waard zal zijn.  Terwijl ik mijn hand over mijn schouder laat glijden daal ik af langs mijn okselhuid. Ik voel het opnieuw, het voelt als het puntje van een tentakel. De voorstelling in mijn hoofd is niet mals, het lijkt als een octopus die zich verstopt in mijn lijf. Alsof reptielenbrein zich enkel kan associëren met andere dieren, niet inziet dat ik een mens ben.
Ik kan er mij geen realistisch beeld van schetsen want ik weet niet wat het is, de dokter zal het volgende week bekijken. Dus voorlopig is het een tentakel, zo eentje die me af en toe meesleept in een hard bonkende-alles-overheersende angst. Het voelt niet eerlijk en vandaar denk ik ook dat het niet kan, ik kan me onmogelijk voorstellen dat ik het verdien om nogmaals ziek te worden.
Mijn deel heb ik al uitgezeten, voorbij de pijn van het ziek zijn leerde ik een passie kennen.
Een vuur die branden ging en ik wil er zo hard voor zorgen dat ik blijf branden.
het doet me vooral ook denken aan hoe vergankelijk ik ben, ik voel me één brok onhoudbare passie op bepaalde momenten.

Het is daar, na dat moment, dat ik merkte dat passie en pijn met elkaar verbonden zijn. Het deed me ervaren dat er een tijd was dat ik bang was om te sterven. Hoe dankbaar dat ik er nu voor ben dat ik die periode mocht ervaren, zo dankbaar dat de passie die hieruit groeide ervoor zorgde dat ik niets meer vanzelfsprekend vond.
Hoe meer ik stilstond en dingen in vraag begon te stellen hoe mooier alles werd. Ik werd verliefd op het leven, de schoonheid van alles om me heen. Het zagen en me druk maken werd gestopt. Kleine piete-lut-tig-he-den die me misschien van mijn melk zouden kunnen brengen liet ik aan de kant. Angsten verdwenen langzaam maar zeker naar de achtergrond. Ik rees als een patriot op, omhoog.
Kracht en vuur maakten me sterk. Ik werd een passievolle vrouw en niemand zou me ooit nog afremmen. Maar al te vaak werd mijn passie aanzien als een bedreiging, mijn onmetelijke energie en drijvend vuur als een gevaar.
Maar al te vaak werden mijn beslissingen gezien als onverstandig en werd ik afgeremd. Familie verdween, liefdes werden afgeschrikt en ik .. ik kon niet anders dan doorgaan.
Het werd mijn natuur, volledig verweven met wat me gegeven werd. Soms vroeg ik me af waarom ik niet tevreden kon zijn met het nieuwe normaal, waarom het me niet lukte om mee te lopen met de meute en gewoon god-dood-normaal te doen?
Uit die pijn van toen groeide een passie.

Een passie die ik nooit gehad zou hebben moest ik niet die pijn geleden hebben. In het veld van de passie ben ik wie ik wil zijn, in de pijn zit het venijn. Ergens tussenin, tussen de cirkel van de passie en de cirkel van de pijn ligt een overlapping. Dankbaarheid ligt op de som van beiden. Daar waar je passie en pijn overlappen kan ik mijn handjes kruisen. Het ene zou er niet zijn zonder het ander. Daar waar passievolle mensen je weg kruisen zul je ook hun pijn ervaren en de mix ervan is onbeschrijfelijk mooi!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *