De intensiteit van liefde en het belang van kwetsbaarheid.

Een slapeloze nacht, een hart pulserend in de borstkas en bij afscheid omgeven door een beklemmend harnas. Liefde gaat als een mes recht door je kern, een kogel door je kleren.
Het snijd je middendoor en breekt je in stukken.
Heen en weer geslingerd op de heuvels van emotie.

Enkele dagen geleden kreeg ik de vraag of ik wou schrijven over wat voor mij de ziekte van deze tijd lijkt. Vandaag heb ik het gevoel dat ik het exact kan beschrijven. 

Het vraagt moed om lief te hebben, het vraagt moed om iemand toegang te verlenen tot je hart. De kwetsbaarheid die we daarbij voelen blokkeert ons vaak. We stellen vaak alles in het werk om emoties die ons raken tot in de kern te ontwijken. Ze zijn intens en vaak kunnen we ze niet kanaliseren, hierdoor gaan we in ons hoofd zitten en worden we bang.

Keuzes worden op voorhand gemaakt met ons hoofd om maar niet te moeten voelen.
De oppervlakkige wegwerpmentaliteit zorgt ervoor dat er minder aandacht is voor kwetsbaarheid, het lijkt soms van de aardbol verdwenen. Allen omgeven door een harde bolster, angstig proberend om sterk te zijn en te blijven. Meegaand in de materialistische cultuur waar dingen de waarde hebben overgenomen van gevoelens. Het eeuwige shoppen om een goed gevoel te krijgen, de stijgende drankproblematiek en het zoeken naar lust op de meest onmogelijke manieren.
Met gemak gaan de kleren uit, worden bedden gedeeld.  

Voorbij de muren van uiterlijk vertoon en huiselijke perfectie ligt een wereld vol bloeiende emoties. Het is niet voor iedereen weggelegd om ze te doorvoelen, laat staan dat het niet iedereen gegeven is om tot de kern van de ander te komen en die gevoelens aan te raken. Het vraagt een zekere kwetsbaarheid van beide partijen om vanuit zichzelf de ander gaan zien. De ander te horen.
Een dans te dansen op emotie en gevoel. Durf je te dansen? Een dans tussen leiden en zich openen.
Elke danser kan het beamen, net als elke zanger … je kwetsbaar opstellen geeft de mooiste dans en de mooiste zang. Wie kan het nog?

Sommigen hebben het al bij de fase van aantrekking, eens de hand uitgereikt gaan ze de dans liever uit de weg. Blijven liever alleen.
Durven aanraken vanuit gevoel en zonder doel.

Stel je je open? Voel je de ander?
Zet je verwachtingen opzij. Wat is een zoen waard als je het gevoel van de ander zijn lippen vergeten bent omdat je doelen nastreefde in je hoofd. Het bouwen van luchtkastelen en idealen in plaats van te voelen van wat is.
Durf je de ander te horen en vooral te voelen?
Ga je uit de kleren of ga je binnen in je hart, of allebei?
Kun je puurheid tonen voorbij het masker dat je soms draagt?
Kun je de ander zichzelf laten zijn, zie je de kwetsbaarheid in zijn ogen?
Geborgenheid bieden en respectvol omgaan met elkaar.
Het vraagt moed om je verwachting te laten voor wat het is en op te gaan in mekaar.
Een moment te nemen om mekaar te dragen, lief te hebben.
Durf je eerst je hart te openen, durf je dat van de ander aan te raken?
Herken je jouw emoties, omarm je de kwetsbaarheid van de ander?