Geplaatst op Geef een reactie

Balans – werk_2

Balancerend op mijn matje, in de zoveelste yogahouding, terwijl dit zinnetje zich in mijn hoofd nestelt: “Om balans te vinden moet je eerst uit balans geraken.” 
Terwijl ik net vandaag over de liefde zou moeten schrijven ga ik het over balans hebben. 
Disbalans was nochtans DE-rode-draad in mijn liefdesleven, ik zou er een boek kunnen over schrijven. Zou kunnen… maar dat gaan we nu toch maar niet doen ? 
Laat balans net de reden zijn dat ik gisteren vroeg ging slapen en deze ochtend op mijn matje stond.
Balancerend op de klif, roepend naar mijn baas dat ik eeeuhhh ja ECHT! Vertrekken zal.
Ik maak niet meteen de mooiste, noch sierlijkste duik naar beneden. Ik laat me eerder vallen, zonder goed te weten waar ik terecht komen zal.  
Neemt die gevederde tweepoter me mee naar een nieuwe bestemming?
Vlei ik me heerlijk tegen mijn prins op het witte-gehoornde-paard-met-vleugels?  
Of geef ik me over aan de zwaartekracht en smak ik gewoon met mijn BEK-op-de-grond?
Misschien doe ik het allemaal wel. Volgorde onbepaald.  

Ik geloof niet in het laatste, doemdenken is niet mijn kopje thee. In mijn rugzak zit een veelheid aan ervaring en in mijn buik het fijnste buikgevoel. Het geloof dat ik op tijd mijn parachuutje loslaat en een zachte landing maak, sterkt me.  
Eens de wind liggen zal, voel je de opwarmende kracht van de zon.  

Maar hé, inderdaad. Om van balans terug naar balans te gaan moeten we eerst de disbalans ervaren. Steeds dezelfde balans behouden gaat na een tijdje pijn doen. Af en toe eens van houding veranderen doet ons meer deugd, een frisse kijk en een verruimende blik.  

Een nieuwe werkervaring op de weegschaal, een ander gewicht in de schaal, een nieuw liefdesverhaal…  

Eerst door die disbalans en dat herkennen we allemaal.

Geplaatst op 4 reacties

Voorbij elk oordeel ligt kracht

Ik merkte dat er iets veranderd was. Was het bij mezelf? Ik vermoed van wel.  
Elk oordeel over mijn studiekeuze had ik aan de kant geschoven. Omdat het duidelijk werd dat mijn bokkesprongen van toen me eigenlijk maakten tot de veelzijdige vrouw die ik nu ben. Vaak beeldde ik mij in hoe een CEO mijn CV steevast aan de kant schoof bij het zien van mijn behaalde diploma’s. 

“beeldende kunsten” / HIPPIE  
“schoonheidsspecialiste” / NIET-ZO-SNUGGER 
“positieve psychologie” / DENKT-TE-VEEL 
“mindfulness” / DROMERIG  
“orgaanmassage” / WHAT’S-IN-NAME?-FREAK! 

Het begon destijds enkel met de kunstrichting, ik merkte als ik dit niet vermeldde dat er dan wel reactie kwam. Want hé! Ik had een jarenlange ervaring opgedaan in administratieve functies waardoor ik op het niveau zat van iemand die verder studeerde.  
Maar geef nu toe; een dromerige, niet zo snuggere freakende hippie wil jij waarschijnlijk ook niet in jouw kantoor? Laat staan dat ze orde en netheid in jouw administratie zou scheppen?  
I know, ik mag er zelf niet aan denken dat die patchouli-geurende-nest in mijn papieren zit te snuffelen.  
 
Als je ondertussen niet meer goed kan volgen dan begrijp ik dat best.  
Net daarom dat ik het niet meer zwart op wit typ op een blaadje en onder je neus schuif.  
Net daarom hou ik ervan om met mensen face-to-face te praten als het over mezelf en werkervaring gaat.  
Het kostte me best wat tijd om mijn eigen oordeel aan de kant te schuiven, misschien was dat wel de allerbelangrijkste stap om meer in mijn eigen kunnen te gaan geloven.  
Pandemietijden zorgden ervoor dat de puzzel werd gelegd. Het stukje psychologie en coaching paste perfect in het stukje creativiteit, ook de massages kregen hierbij een passende plek. Een tekort aan zelfliefde en een teveel aan stress komen vaak pas boven tijdens een massage-sessie.  
Mijn puzzel om mensen te helpen werd gelegd en ik ben trots dat ik mijn skills op deze manier kan combineren.  
 
Tijdens kalmere periodes doe ik graag een beroep op mijn ervaring als administratief bediende. Het voelt voor mij als een groot voordeel dat ik verschillende dingen kan combineren. Het geeft kracht om op eigen benen te staan en dat is wat ik dit jaar zal verwezenlijken.  
2022 wordt een jaar van zelfstandig zijn en verantwoordelijkheid nemen. Ook van geloven in mezelf en mijn eigen kunnen, ik geloof eindelijk dat ik het kan en focus niet meer op alles die zou kunnen mislopen.  
“zou kunnen” heeft voor mij geen betekenis meer. 
 
In een wereld waar grijs overheerst ben ik dankbaar dat ik een kleurrijk persoon mag zijn.  
Het zou kunnen dat het kan, daar ben ik zelfs zeker van.  

Lieselot  
 
 

Geplaatst op Geef een reactie

Tweesprong

Het leven zonder filter laat me de laatste dagen iets moois voelen.
Het komt zuiver en puur binnen, allemaal kleine liefdeshartjes worden in me gepompt. Eén voor één raken ze me aan, ze vullen me met warmte, liefde en hoop. Ik voel mijn lichaam stralen, opwarmen en het geluk schiet doorheen mijn hele lijf.

Enkel de tijd bepaalt nog waar je heen gaat.
De nieuwe weg is klaar.
De laatste weken voelde ik stilstand, het tot bedaren komen.
Het gevoel van er bijna te zijn.
De laatste stuiptrekkingen die worden afgesloten met een aangename stilte.
De tweesprong, een zijweg.
Het pad is nog nieuw en je ziet nog niet alles.
Enkelen zijn al voorgegaan, van alle ballast ontdaan.
Kiezen kan; blijvend op het pad van de wereld die we kennen of durf je te stappen op een nieuwe weg?

Ga je rechtdoor in de huidige maatschappij, waar we werken voor geld. Materialisme belangrijk is en mensen vaak hard zijn voor elkaar?
Of sla je af?
Als je afslaat dan ervaar je wat onzekerheid voor al dat nieuwe, tegelijkertijd wat nieuwsgierigheid die je opwinding prikkelt.
Het is er kleurrijk en gastvrij.
Mensen helpen mekaar en laten je vrij, vrij om keuzes te maken en te zijn wie je bent.
Je kan er reizen, temidden van de natuur. Vol avontuur.
We leven op het ritme van de seizoenen, samen met onze kapoenen.
Spellen worden gespeeld, geen kind die er zich verveeld.
Gekwetstheid wordt geheeld, je huid door je partner gestreeld.
Wentelend in zachte doeken, lees ik vele boeken.
Verwarmend bij het vuur, wereldse lectuur.
We spelen geen spel, weet je nog wel.
Ik doe wat ik goed kan, wat denk je daarvan?
Voor elk gezin een nieuw begin.
Jij en ik, wisselend. Eén enkele blik.
Passie & vuur. Samen op avontuur.
Enkelen, samen.
Ik kan het beamen.
Die wereld bestaat, zoeentje die je oplaadt.

We zijn aan het bouwen, je mag me vertrouwen.
Mekaars warme hand.

Er komt een nieuwe wereld tot stand.

Lieselot

Geplaatst op 11 reacties

zomaar iets tussendoor





jij bent goud
hoor ik af en toe
net daarom dat ik het doe

het rood in mijn leven
laat me jou liefde geven
geel om te verwarmen
warmte om te omarmen

ook bij mij maakt het zwart
het soms al eens hard
een beetje teveel blauw
daarom niet minder vrouw
ballen aan je lijf
zegt het groen, van de olijf

soms mag het ook wat pastel
een beetje minder duel

ik ben liever zacht
een beetje minder kracht
zoals pastelroos
vrouwelijk, teder & broos

Lieselot

Geplaatst op Geef een reactie

Ja maar …

Ja maar …

Ergens werd me op een bepaald moment geleerd dat het woord ‘maar’ een groot stuk kracht wegneemt van de zin die je ervoor plaatste. Denk maar aan;

“sorry, maar …”

“ik begrijp je, maar …”

“het is waar, maar …”

Het is dubbel om te horen dat iemand je begrijpt en er toch een ‘maar’ achter plaatst. Dat geeft een beetje een leeg gevoel, met hier en daar een vraagtekentje die langzaam omhoog beweegt. Het voelt niet zo lekker.
Begrijpen is aanvaarden wat is en wat er speelt bij de andere persoon. Zonder meer.
Hem of haar aanreiken om er te zijn als er iets is en te tonen dat je liefde niet minder wordt omdat er een andere mening, angst of overtuiging in die ziel huist.  

Hoe vaak spreekt het verstand meer dan het hart?
Op zielsniveau spreekt je hart, op werelds niveau is het vaak het verstand die de overhand neemt. Wat we zouden moeten, zijn enkel overtuigingen gemaakt in ons eigen hoofd.

We moeten eigenlijk niets, buiten de gevolgen dragen van onze keuzes. (lees minstens 2x opnieuw J )

Hoe vaak blokker je jezelf met een ‘maar’?

Hoe vaak spreekt je vooroordeel?

Denk maar aan die man, gekleurd in de kleur van een herfstig blad die je aanspreekt op een koude dinsdagochtend. Je verstand zegt je op te letten, bijna wimpel je hem af want ja maar wie weet is hij wel een dief. Je hart zegt, luister even. Je luistert naar zijn woorden, die steeds mooier klinken. Hij geeft je een klein steentje, tovert een lach op je gezicht en maakt je hart wat warmer onder die dikke winterjas.

De militair op mijn massagetafel. Overweldigd door zijn kracht bij het binnenkomen, verzacht door zijn hart waar ik een uurtje in mocht wonen.

De gekke buurvrouw, of zo wordt toch gezegd. Tot je luistert, en hoort dat ze eigenlijk vooral ziek en moe is. Weemoedig naar de tijd dat ze nog kon werken.

De mensen die naast je het huis afbreken met luide muziek, kleurrijke kleren en glinsterende kettingen. Maar … kan ik ze wel vertrouwen? De achterdocht opzij, en elke ochtend op een rij … jawel, krijg ik nu een stralende glimlach & goedemorgen als ik de laan uitrij.

Je kind die evenveel mag vertellen over haar dag aan de tafel als de volwassen mensen, verwonderd luister je naar haar avonturen. Niet, het is maar een kind … neen haar hart is evenwaardig en zingt hetzelfde geluid

De donkere man die eten maakt in de keuken van mijn vriendin, verwonderd. Me niet goed een houding kunnen geven als ik in het schemerdonker de grens niet zie tussen waar zijn huid begint of eindigt. Opgewarmd door het samen eten aan tafel, uit dezelfde schaal. Een andere kleur maar hetzelfde warme verhaal. Het blijft me bij, daar zij aan zij en een knuffel vooraleer ik me terug induffel.

De straatkittens die niet zo-maar vuile katten zijn als ze liggen te sterven langs de weg. Mooi is het hartenmens die door de vuile en vieze vacht hun onvoorwaardelijke liefde ziet.

Je hart is een mooie plek, zonder meer. Zonder maar.

Liefs,

Lieselot 

Geplaatst op Geef een reactie

Thuis in mijn huis

Marie Kondo, daarmee begon het.
Haar boek ‘opgeruimd’ is een echte eye-opener, het gaat in hoofdzaak over opruimen maar dit boek heeft toch iets *magisch*
In mijn schuiven pronken ondertussen alle kleren, opgeplooid op haar manier. Enkele dagen geleden las ik de laatste pagina’s nog eens door waarin ze vertelt dat veel van haar klanten ervaren dat hun leven volledig veranderde nadat ze met haar aan de slag gingen. Het zou niet enkel goed zijn voor het huis maar ook voor de geest, zo vertelt ze.
Afgelopen week was ik op bezoek bij een vriendin, ik heb veel respect voor haar. Ze straalt een rust uit, heeft het gezelligste huis, is warm, rustig en vooral … ze leeft heel basic middenin de natuur.
Het type dame die ik later zal worden.
Het doet me beseffen dat ik niet altijd genoeg respecteer wat ik heb, misschien iets te los omga met etensrestjes of sommige dingen te vanzelfsprekend vind. Een klein beetje in armoede leven geeft voor mij een gevoel van nederigheid.

Nederigheid ten aanzien van het leven die ons gegeven is, het voedsel dat op ons bord komt, onze gezondheid, de kinderen, vrienden, het dak boven ons hoofd, … enzovoort …
Nederigheid maakt de wereld net ietsje mooier, niet in de zin van ‘altijd in de pas lopen’ maar in de zin van respect hebben voor mens, dier en spullen.
Het zorgde ervoor dat ik terug de liefde voelde voor de gebreide sprei in de zetel net als die eerste keer dat ik haar in de winkel zag liggen, de mokken met poezen die ik zorgvuldig uitkoos, de oude bank of het koffieservies van mijn oma.
Ik praat niet enkel met mijn dieren maar ook met ons huis en onze spullen. Ja, net als Marie.

Een hoekje af, of net niet? Wie zal het zeggen?

Het zorgt ervoor dat ik de spulletjes die ik niet meer gebruik, vriendelijk bedank voor bewezen diensten en ze naar de kringloopwinkel breng. Items die me een warm gevoel geven krijgen wat meer ruimte in de kast. Dingetjes die al een tijd liggen te slingeren worden terug gebruikt. Door alles 1 voor 1 aan te raken krijg je een gevoel vanbinnen die je duidelijk maakt wat je ermee kan aanvangen. Uiteindelijk omring je jezelf met spullen die je een goed gevoel geven, hierdoor creëer je een warme thuis. Zo eentje waar je helemaal blij van wordt als je thuiskomt na een lange werkdag.

Vanbinnen in je lijf is het net zo. Respecteer je wat jij zelf vanbinnen hebt? Hou je van je kwaliteiten? Benut je ze ten volle of ga je er misschien te licht mee om?
Je lichaam is je huis, je thuis. Bepaalde dingen zijn nodig om jezelf te blijven voeden.
Ga je mee met de stroom, doe je dingen die je opgelegd zijn of zit je verstrikt in sociale verplichtingen?
Voel eens bij jezelf, wees stil en luister.
Je hebt alles in je.

Als je zin hebt om te schilderen, ga ervoor. Wil je lekker uitrusten op de bank, doe het! Eet gezond en geef je lichaam de nodige vitamines. Zoek je antwoorden, maak het dan stil en blijf thuis. In je huis maar ook thuis in je lichaam. Dit ben jij, dit is jouw lichaam en dit is jouw leven. Antwoorden hoef je niet bij anderen te zoeken, ze zitten bij jezelf. Je hoeft alleen maar te luisteren.
Heel vaak zijn we niet thuis in ons lijf, we zijn bezig met andere dingen, zoeken afleiding of leven naast ons lichaam.

De herfst kondigt een tijd aan om los te laten en naar binnen te keren.
Je mag echt wat vaker thuisblijven…

Jij bent je huis in je thuis en je bent thuis in je huis.

Geplaatst op Geef een reactie

GOUDVIS

GOUDVIS
Niet mis, een goudvis. Is het een hem of een haar?
Wat doet die eigenlijk DAAR?
In een plastieken bak, op zijn gemak.
ECHT?
Oordelen zoals zovelen, mijn eerste mening klaar. Niet meteen het mooiste gebaar.
Ommuurd langs vier zijden, die vis zal waarschijnlijk lijden.
Een limiet op het voederen, is het nodig een VIS te bemoederen?
Het is maar een dier! Wat doet die toch hier?
Helemaal alleen, met niemand ooit één.
Heb je er al eens over nagedacht? Neen het is geen pracht …
Voor elke vis dezelfde regels. Zijn we dan echt zo’n ezels?
Keuzes voor hem gemaakt, dat RAAKT!
Geen ruimte om ECHT te leven, op de golven mee te zweven.
Als een dartel hertje rond te springen, of net HEEL luid te zingen.
Om eens buiten de lijntjes te lopen, NEEN niet op hopen!
Een gasboete hier, een afkeurende blik daar.
Zijn we het nog allemaal gewaar?
Je leven, ga nu maar niet zweven.
Allen in bedwang, dat maakt me soms wat bang.
Is het trouwens al lang?
Hoe zijn we zo geworden, al die verbodsborden.
Helemaal ommuurd, onze ziel verzuurd.
Geen ruimte meer om te spelen, het lichaam te helen.
Zoals zovelen, ga je nu maar niet vervelen.
Een grijze muis, ook in je huis.
Kleurrijk mag, of maakt je dat van slag?
Is het gespuis of ben je abuis?
Willen we vieren of eerder iedereen plezieren?
Op het gemak, in een plastieken bak.
Helemaal ommuurd, de ziel verzuurd.

Lieselot

Geplaatst op Geef een reactie

Spanning in mijn lijf

Ik had het nog niet door, de laatste weken waren stressvol. Druk in mijn hoofd. Wat wil ik? Wat kan ik en wie ben ik eigenlijk? Mijn lichaam beweegt niet meer op dezelfde manier als maanden geleden, dat voelde ik deze ochtend.
Stijf van de stress, tijdens de dansles. Gespannen schouders en een rug die pijnlijk aanvoelt bij elke beweging die ik doe.

Mijn hele lijf is moe.

Gek dat ik dit nu pas opmerkte, ik had het eerder moeten voelen. Het gebrek aan bewust bezig zijn met mijn lichaam is daar de oorzaak van. Het steeds blijven motiveren van mezelf om te bewegen is helemaal tot een dieptepunt gezakt. Het voelt goed om nu samen te bewegen, te dansen. Ik ben er zelfs zeker van dat dit mij terug het duwtje in de juiste richting zal geven. Iemand die me zegt dat ik mag lachen, de muziek mag voelen en gewoon mezelf mag zijn. Lekker bewegen in mijn unieke lijf.

Gewoon jezelf zijn.

Weet je nog hoe dat voelt? Ik zie heel vaak mensen die zoekende zijn, helemaal opgeslorpt door het leven van alledag. Ze zijn op zoek naar ontspanning, beweging of een simpele aanraking. Ze voelen zich alleen met hun gevoel of onbegrepen, alsof ze er niet zouden mogen zijn zoals ze werkelijk zijn in hun zijn ..
Alleen al die gedachten zijn krachten, van die krachten die zich vastzetten in je lichaam.
Een gedacht heeft macht, om je lijf te beheersen en ervoor te zorgen dat je net niet doet wat je wel zou willen.
Jouw gedacht heeft de kracht om je te doen verstijven, letterlijk en figuurlijk.

Verstijf niet.

Het zal je beperken als je lichaam geen ruimte meer krijgt. Op het moment dat je met jouw lichaam aan de slag gaat zul je het voelen. Door bewust te bewegen zul je terug ruimte maken in je mooie lijf. Speel, beleef, voel en ervaar!
Laat de energie terug stromen waar ze al een tijdje niet meer geweest is, voeding voor je lichaam is voeding voor je brein. Verstijf, verstar en in de war maakt plaats voor vertier, plezier kom maar hier.

Soms doet het een beetje pijn.

Maar kleine pijntjes doen geen zeer, ga niet mee in het verweer. Geef toe en neem je lekkere lijf met je mee, doe maar gek en misschien ga je ook wel op je bek. That’s life zeggen ze dan, alsof dit alles zomaar kan denk je dan?
Ja het kan, daar ben ik zeker van.

Om je gedachten tot positieve krachten om te zetten moet je lijf met je mee komen. Enkel je gedachten veranderen zonder goed in je vel te zitten is vaak moeilijk. Net daarom geloof ik in de kracht van je geest in combinatie met bewegen, ademhalingsoefeningen en massage.

Het totaalplaatje klopt.

Toch?

Geplaatst op Geef een reactie

Het laatste mes

Gisteren had ik het laatste mes.
Vandaag zijn ze op, de schuif is leeg.
Een lege schuif, een volle vaatwas.

Gisteren had ik een beetje meer tijd.
Vandaag lijkt nu al te kort.
Een lege batterij, een vol hoofd.

Gisteren had ik meer keuze.
Vandaag neem ik wat ik heb.
Een lege koelkast, een volle vuilbak.

Gisteren was ik georganiseerd.
Vandaag loop ik verloren.
Een leeg geheugen, een volle to-do list.

Gisteren was ik rustiger.
Vandaag voel ik meer spanning.
Lage positiviteit, hoog stressgehalte.

Gisteren was het donderdag.
Vandaag is het vrijdag.

Gelukkig dat we vandaag, gisteren niet zijn.
Morgen is het zaterdag.

Geplaatst op Geef een reactie

Een natte sok en een slak

Het is half acht ‘s morgens. Ik sta een sok te drogen met de haardroger, die sok zou ik zeker droog moeten krijgen vooraleer we vertrekken. Ik voel de druk. Het zijn de enige sokken die passen onder het rokje van mijn dochter. Anders heeft ze geen en-ke-le sokken die ook maar een beetje passen bij haar kledij, je kent het wel. Kinderen en hun kleren, vooral tijdens weekdagen EN vooral als je zeker op tijd moet zijn.

Daarnet kwam ze roepend en met haar armen zwaaiend uit de badkamer gelopen; ‘eeeeeeeeeeikes, VIES VIES VIES, veeg het aaaaaaaf! ‘ Brul, brul, … enz. … Licht zuchtend, met mijn ogen draaiend, net wakker dus … vroeg ik haar wat er aan de hand was. Er ligt daar een VIES beest! Als ik op de badkamervloer kijk dan zie ik onze slak JAK liggen, kronkelend in zijn slijmerige massa. Die is nu waarschijnlijk dood, ocharme. Hoorde ik me luidop zeggen. Ergens, langs een piepklein gaatje komen ‘s nachts altijd een slak of slakken naar binnen. Ik zie het aan het lijntje dat ze achterlaten op de vloer en meestal tegen ‘s morgens zijn ze weg. Soms als wij er te vroeg waren, of zij te laat terug weg dan zagen we ze nog. Die slak kreeg dus een naam deze ochtend, JAK. Jak, de slak. Maar ja, ze was dood. Ze lag daar opgekruld in een bolletje. Geplet door de voet van mijn dochter.

Ondertussen was er een kous spoorloos, een echt mysterie. Eén kous had ze nochtans al aan en de andere voet die was bloot. Ik had ze zeker samen klaargelegd, er waren er twee. De sok is weg, verdwenen. Ze komt wel boven water denk ik dan en ik zorg dat iedereen kan eten. En inderdaad, even later zie ik de sok. Helemaal doorweekt in het drinkbakje van de poes. Hoogstwaarschijnlijk had ze die nog in haar handen toen ze de koude slak onder haar voeten voelde, wegrende, met haar armen zwaaide en de sok door de lucht, pats in de drinkbak!

Die sok kun je niet meer aan hoor, zeg ik nog. Zoek je een ander paar boven. Na een hopeloze zoektocht boven achter andere sokken besluit mijn dochter dat ze ECHT wel die sok nodig heeft. Ik kan me voorstellen dat anders de wereld waarschijnlijk zou vergaan en we dit allemaal zeker niet zouden overleven dus ik zoek een oplossing. Hier sta ik dan, de sok drogend met de haardroger…

Er was eens een slak, die heette Jak. Na het grote verschot van die reuzegrote voet op zijn hoofd kwam hij gelukkig terug bij en ging hij samen met de andere slak terug naar huis. Van het grote ongeluk is ondertussen niets meer te zien en de slakken leefden nog lang en gelukkig!

Opgelucht dat ook deze ochtendspits een goede afloop kende!