Ik focus op de winkel aan de hoek van de straat. Vandaag ben ik er precies vlugger dan anders, al was de tocht hiernaartoe toch wel eentje van zweten, puffen en blazen. De wind was heel hard aanwezig en drukte tegen de voorkant van mijn lichaam, regendruppels voelden koud aan op de huid van mijn gezicht en mijn haren werden kletsnat. Plassen probeerde ik te ontwijken maar dat bleek een bijna onmogelijke opdracht, mijn voeten voelden al koud aan van het regenwater en de modder. Ik baande mij een weg tussen de akkers op een smal wandelpad, uitgehold in een gootje door de vele fietsers die hier passeren. Het doet me vandaag meer denken aan een riviertje, het water kabbelt naar beneden in het uitgeholde pad terwijl ik me een weg naar boven baan. Ik beweeg me zo soepel mogelijk door stukjes gras, water en modder. Buiten adem arriveer ik op de asfaltweg, even tijd om mijn ademhaling terug rustig te krijgen. De aangename beat in mijn oren zorgt voor de nodige aandacht en motivatie om verder te lopen, ondertussen diep in-en uit ademend. Mijn buik maakt zich telkens bol en mijn ribben zetten zich uit op elke inademing, bij elke uitademing maak ik een geluid zoals het ruisen van de golven op zee.
En daar is het, op de hoek. De winkel. Ik focus me en spreek mezelf moed in, als ik daar ben dan is het ergste voorbij. Het lijkt een eeuwigheid te duren vooraleer ik het punt bereik. Het lopen wordt zelfs lastiger. Ik merk dat ik in mijn hoofd zit, heel hard focussend op dat ene plekje en waarom eigenlijk?
Waarom focus ik mij op een doel? Het doel dat ik hier voor ogen heb is zelfs geen doel, ik bereik er niets mee. Het besef groeit dat focussen op een doel er vooral voor zorgt dat je in je hoofd beland en vergeet te genieten van het moment zelf. Mijn lichaam bevestigt ook dat mijn hoofd er niet voor kan zorgen dat de reis naar het doel aangenamer wordt. Integendeel zelfs, terwijl ik loop moet ik me constant motiveren en dat maakt het er echt niet leuker op.
stop, zeg ik tegen mezelf. Kom uit dat hoofd en voel je lijf. Hoe voelen die voeten op het asfalt? Zet je ze bewust neer? Hoor je het water onder je voeten? Probeer terug bewust te gaan ademhalen.
Ik voel een spanning in en rond mijn schouders, ook dat is het gevolg van het vooruit willen en het doel te willen bereiken. Soepel bewegen is wat ik probeer voor de resterende periode van het joggen, ik maak mijn schouders los en zorg dat mijn heupen en rug los zijn. Mijn dijen voelen warm en aangenaam aan desondanks dat het toch koud is buiten. Mijn passen volgen het ritme van de muziek en ook mijn ademhaling voelt aangenaam. De energie stroomt letterlijk terug door mijn hele lichaam en het lopen verloopt easypeasie!
In NO-TIME ben ik terug thuis en heb ik een voldaan gevoel.
Ik kan zoveel leren uit de ervaring en vooral genieten van het moment. Een doel is maar een idee in mijn hoofd, geef mij maar ervaren en genieten van de reis ernaartoe. Een doel is een illusie.
Lieselot
