Geplaatst op Geef een reactie

Een natte sok en een slak

Het is half acht ’s morgens. Ik sta een sok te drogen met de haardroger, die sok zou ik zeker droog moeten krijgen vooraleer we vertrekken. Ik voel de druk. Het zijn de enige sokken die passen onder het rokje van mijn dochter. Anders heeft ze geen en-ke-le sokken die ook maar een beetje passen bij haar kledij, je kent het wel. Kinderen en hun kleren, vooral tijdens weekdagen EN vooral als je zeker op tijd moet zijn.

Daarnet kwam ze roepend en met haar armen zwaaiend uit de badkamer gelopen; ‘eeeeeeeeeeikes, VIES VIES VIES, veeg het aaaaaaaf! ‘ Brul, brul, … enz. … Licht zuchtend, met mijn ogen draaiend, net wakker dus … vroeg ik haar wat er aan de hand was. Er ligt daar een VIES beest! Als ik op de badkamervloer kijk dan zie ik onze slak JAK liggen, kronkelend in zijn slijmerige massa. Die is nu waarschijnlijk dood, ocharme. Hoorde ik me luidop zeggen. Ergens, langs een piepklein gaatje komen ’s nachts altijd een slak of slakken naar binnen. Ik zie het aan het lijntje dat ze achterlaten op de vloer en meestal tegen ’s morgens zijn ze weg. Soms als wij er te vroeg waren, of zij te laat terug weg dan zagen we ze nog. Die slak kreeg dus een naam deze ochtend, JAK. Jak, de slak. Maar ja, ze was dood. Ze lag daar opgekruld in een bolletje. Geplet door de voet van mijn dochter.

Ondertussen was er een kous spoorloos, een echt mysterie. Eén kous had ze nochtans al aan en de andere voet die was bloot. Ik had ze zeker samen klaargelegd, er waren er twee. De sok is weg, verdwenen. Ze komt wel boven water denk ik dan en ik zorg dat iedereen kan eten. En inderdaad, even later zie ik de sok. Helemaal doorweekt in het drinkbakje van de poes. Hoogstwaarschijnlijk had ze die nog in haar handen toen ze de koude slak onder haar voeten voelde, wegrende, met haar armen zwaaide en de sok door de lucht, pats in de drinkbak!

Die sok kun je niet meer aan hoor, zeg ik nog. Zoek je een ander paar boven. Na een hopeloze zoektocht boven achter andere sokken besluit mijn dochter dat ze ECHT wel die sok nodig heeft. Ik kan me voorstellen dat anders de wereld waarschijnlijk zou vergaan en we dit allemaal zeker niet zouden overleven dus ik zoek een oplossing. Hier sta ik dan, de sok drogend met de haardroger…

Er was eens een slak, die heette Jak. Na het grote verschot van die reuzegrote voet op zijn hoofd kwam hij gelukkig terug bij en ging hij samen met de andere slak terug naar huis. Van het grote ongeluk is ondertussen niets meer te zien en de slakken leefden nog lang en gelukkig!

Opgelucht dat ook deze ochtendspits een goede afloop kende!

Geplaatst op Geef een reactie

bestemming of reis?

Ik focus op de winkel aan de hoek van de straat. Vandaag ben ik er precies vlugger dan anders, al was de tocht hiernaartoe toch wel eentje van zweten, puffen en blazen. De wind was heel hard aanwezig en drukte tegen de voorkant van mijn lichaam, regendruppels voelden koud aan op de huid van mijn gezicht en mijn haren werden kletsnat. Plassen probeerde ik te ontwijken maar dat bleek een bijna onmogelijke opdracht, mijn voeten voelden al koud aan van het regenwater en de modder. Ik baande mij een weg tussen de akkers op een smal wandelpad, uitgehold in een gootje door de vele fietsers die hier passeren. Het doet me vandaag meer denken aan een riviertje, het water kabbelt naar beneden in het uitgeholde pad terwijl ik me een weg naar boven baan. Ik beweeg me zo soepel mogelijk door stukjes gras, water en modder. Buiten adem arriveer ik op de asfaltweg, even tijd om mijn ademhaling terug rustig te krijgen. De aangename beat in mijn oren zorgt voor de nodige aandacht en motivatie om verder te lopen, ondertussen diep in-en uit ademend. Mijn buik maakt zich telkens bol en mijn ribben zetten zich uit op elke inademing, bij elke uitademing maak ik een geluid zoals het ruisen van de golven op zee.

En daar is het, op de hoek. De winkel. Ik focus me en spreek mezelf moed in, als ik daar ben dan is het ergste voorbij. Het lijkt een eeuwigheid te duren vooraleer ik het punt bereik. Het lopen wordt zelfs lastiger. Ik merk dat ik in mijn hoofd zit, heel hard focussend op dat ene plekje en waarom eigenlijk?

Waarom focus ik mij op een doel? Het doel dat ik hier voor ogen heb is zelfs geen doel, ik bereik er niets mee. Het besef groeit dat focussen op een doel er vooral voor zorgt dat je in je hoofd beland en vergeet te genieten van het moment zelf. Mijn lichaam bevestigt ook dat mijn hoofd er niet voor kan zorgen dat de reis naar het doel aangenamer wordt. Integendeel zelfs, terwijl ik loop moet ik me constant motiveren en dat maakt het er echt niet leuker op.

stop, zeg ik tegen mezelf. Kom uit dat hoofd en voel je lijf. Hoe voelen die voeten op het asfalt? Zet je ze bewust neer? Hoor je het water onder je voeten? Probeer terug bewust te gaan ademhalen.

Ik voel een spanning in en rond mijn schouders, ook dat is het gevolg van het vooruit willen en het doel te willen bereiken. Soepel bewegen is wat ik probeer voor de resterende periode van het joggen, ik maak mijn schouders los en zorg dat mijn heupen en rug los zijn. Mijn dijen voelen warm en aangenaam aan desondanks dat het toch koud is buiten. Mijn passen volgen het ritme van de muziek en ook mijn ademhaling voelt aangenaam. De energie stroomt letterlijk terug door mijn hele lichaam en het lopen verloopt easypeasie!

In NO-TIME ben ik terug thuis en heb ik een voldaan gevoel.

Ik kan zoveel leren uit de ervaring en vooral genieten van het moment. Een doel is maar een idee in mijn hoofd, geef mij maar ervaren en genieten van de reis ernaartoe. Een doel is een illusie.

Lieselot