"Zoals hij ons raakt met zijn muziek, zo raken mijn handen de mensen die zich aan mij toevertrouwen. Een aanraking die losmaakt, zonder vast te houden."
Hij kruipt onder mijn huid, zijn handen banen zich een weg door mijn lijf en hoofd.
Zonet lag ik nog ongemakkelijk op het matje.. ik was wat zenuwachtig om me neer te leggen tussen al die vreemde mensen. Het voelde net wat te intiem, te dichtbij.
De controle lijk ik wat te verliezen, als ik daar zo lig. Veel meer dan dat ik zit of rechtsta en kan weglopen wanneer het nodig is.
Mijn hart bonsde en ik wist mezelf geen houding te geven, op mijn rug met mijn armen net te strak naast mijn lichaam.
Ogen gesloten of open wat zou men nu willen?
Ik kijk eens links maar ook eens rechts, iemand ligt ontspannen met zijn ogen dicht en de ander lijkt wat kwetsbaar voor zich uit te staren.
Ze lijken zich niet bewust dat ik hier ook ben, al lijk ik voor mezelf heel goed te ervaren dat al die andere mensen hier ook zijn. Zouden ze naar me kijken, wat zouden ze van me denken?
Buiten is het nog licht, onder me ligt een rood tapijt en rode sfeerlampen verlichten de pilaren van de Kerk. Boven me de mooiste, grootste koepel die ik ooit al liggend boven me zag.
Het begint. Ik hoor de noten en focus me op mijn ademhaling, zorgend voor mezelf dat het ok is dat ik gewoon mezelf mag zijn. Dat de omgeving er niet toe doet, de mensen ook niet. Dat niemand naar me kijkt.
Een muzieknootje lijkt verloren en kust mijn hals, een gevoelig plekje. Het brengt me wat dieper in de overgave. Verdwaalde noten strelen mijn lenden en ik ontspan. Het voelt als een sterrenzweem die langs mijn lichaam dwarrelt, ik word gehuld in de mooiste glinsterpracht en bevind me steeds dichter bij mezelf.
Alleen op mijn matje.
Mijn vingers ontplooien zich één voor één, mijn hand opent en reikt naar je uit.
Met gesloten ogen zweef ik tussen tijd en ruimte, de muziek raakt snaren die herinneringen laten openbloeien.
Omhuld in een zachte mist van geborgenheid.
Verhalen groeien in mijn hoofd, verleden-tijd-gedachtes komen terug naar boven en toekomstbeelden lijken helderder dan ooit.
Het verhaal in mijn hoofd heeft niet echt een inhoud. Soms ben ik terug kind maar op een ander moment ben ik oud en zie ik mijn eigen begrafenis.
Aarde ploft op mijn kist en ik word begraven in een bos naast een hele grote boom.
Van dwarrelende sneeuwvlokjes tot dansen in de zomerzon. Ik laat toe om te voelen wat de noten me komen vertellen, even lijken ze me te overspoelen maar ik focus op mijn ademhaling. Ze omarmen me en verstikken me tegelijk, nemen me mee naar een plek waar oude geesten wakker worden.
Gesloten deuren gaan weer even open.
Wat is er met je gebeurd?
Adem.
Voel.
Ik zie de bloemen terug bloeien en ik dans als een jong kind. Ik ben terug de ballerina van weleer en teken in mijn schetsboek.
Volledige overgave en passie in het liefdesspel, strelend daar mijn lange haar. Zachte liefde en ruwe pijn, heel dicht bij elkaar. Hoe schoonheid omslaat in dreiging en plots bevind ik me in een veld waar moorddadige schaduwen aan mijn ziel trekken.
Geschreeuw en verweer, ruzies van weleer.
Buiten wordt het donker, lichamen worden enkel schimmen omhuld in een rode gloed.
Er is geen samenhang in het verhaal, de emoties worden aangetikt door het spel en de herinnering wordt eraan gekoppeld.
Het raakt me rechtstreeks in mijn hart en ik laat meer en meer toe om ze te voelen.
Hij vindt de toegangspoort naar binnen zonder dat hij met me hoeft te spreken.
Wat handen teweeg kunnen brengen zonder aan te raken.
Zijn handen raken, zonder dat ze me aanraken.
Ik voel hoe mijn ogen vol lopen maar er komt niets uit, de heftigheid van ruzie komt bij me terug.
Wat dacht je dan te doen met al je me macht? Wat had je gedacht toen je me wilde ontmantelen, toen je probeerde me van al mijn kracht te ontdoen? Ja, ik heb het tegen jou, kijk me nog een keer aan en blijf voortaan ver van me vandaan.
Al die gedachten, en ik laat los. Ga weg.
Asjeblieft.
Wanneer ik mijn ogen open maken tranen lijnen op mijn wangen.
Dezelfde lijnen die er kwamen door jou.
Wat wilde je bereiken door me klein te maken? Het gevoel van je handen rond mijn keel, het verlangen me te domineren, doet me bijna stikken. Het gevecht van kleineren en verwijten geeft me weerstand.
Wou je me kleiner maken? Het was een vraag die ik niet begreep, maar uiteindelijk wist ik: je maakte me alleen sterker.
Het was een tijdje geleden dat ik zoveel emoties voelde in een uur en mijn hele leven zich voor mezelf afspeelde. Het is wat lichaamswerk met een mens doet, handen raken aan mensen en diezelfde handen strijken door mijn haar en door mijn hoofd. Ze maken mijn buik los en dragen mijn hoofd tegelijkertijd. Het is vreemd maar het voelt vertrouwd.
Terwijl zijn handen over de toetsen bewegen, gebeurt er iets in mijn geest. Hij raakt me niet aan, maar zijn muziek, zijn aanwezigheid, het is intiem. Het is eerlijk, zacht maar verdomd krachtig. Door te woelen in mijn lijf worden de verhalen netjes op een rij geplaatst, en ineens zie ik de rode draad die ik zo lang had gemist.
Het vertrouwen is nog steeds daar, diep van binnen, het zelfrespect dat ooit geschaad werd. De stukjes van mijn verleden worden opnieuw geplaatst. Ze passen beter in elkaar. Wat hij toont is een krachtig gebaar, een gebaar dat tegelijk zacht en dragend is.
Hoe kan hij ze zo raken zonder haar, mij, aan te raken?
Hij speelt een spel, maar niet met zijn handen. Hij speelt met mijn hoofd, met mijn gedachten, mijn emoties. Ze werkt ook met haar handen en raakt je aan, op je huid. Muziek speelt een grote rol om zich los te maken in haar hoofd, om zich over te geven aan het voelen van jouw lichaam. Het is alsof we samen een dans uitvoeren, een beweging, een gevoel dat we samen delen.
Ik neem je met me mee, we maken samen een reis. Ik raak je lichaam met mijn handen, en je lichaam spreekt. Hoor je wat het zegt? Zelf kan ik het niet horen, maar ik voel het, en ik vraag me af of jij ook luistert naar de signalen en verhalen die het vertelt. Masseren is niet zomaar aanraken; het is je lichaam in beweging brengen terwijl het muisstil ligt
Ik speel met mijn handen in je hoofd terwijl ik onder me je warme huid voel.
Hij voelt me niet, maar hij voelt me wel.
Hij voelt ons niet, maar hij voelt iedereen.
Voelend zonder vast te houden, raken zonder aan te raken.
.
.
Wil je meer weten over Mattias Devriendt & deze mooie ligconcerten zelf ervaren. Klik dan hier.
.
Wil je graag een massage-reis maken dan kan je bij mij boeken via hier.
