Het potje in mijn linkerhand is er een dat ik zelf gedraaid heb, er staat een volle maan op met een zwarte kat. Binnenin zit een heleboel lekker vers gedraaid chocolade ijs. De dualiteit van het moederschap in een potje, het ijs van je dochter opeten terwijl ze in haar bed ligt.
Het leek alsof ik tijdens de potten-draaiers-cursus al wist dat deze kat, nu Felix genaamd, er zat aan te komen.
.
Hij maakte nogal een entree, zo op een rustige zondagmorgen.
Verschrikt keken we op toen we een hels gemiauw hoorden achteraan in de tuin. Onze huiskatten waren veilig, we hadden geen idee waar het miauwen vandaan kwam en gingen op onderzoek. Later die dag zat hij bij ons binnen.
Kleine, zwarte Felix. Kat nummer vijf.
Al vlug kwam dit bij me binnen als een soort signaal en wat bleek; een zwarte kat stond voor een nieuw begin. Iets waar ik op dat moment wel aan toe was, wegdoen voor adoptie was geen optie.
Mijn hoofd vertelde me dat vijf katten in huis teveel was, maar mijn hart zei volop ja!
Er was wat tweestrijd in mijn lichaam, ik voelde een neen en een ja tegelijkertijd. Al was het ook wel duidelijk dat de ja veel zwaarder in de weegschaal lag. Tot groot jolijt van mijn dochter.
Het is vaker zo dat we twee gevoelens tegelijkertijd ervaren, dat dualisme in ons lichaam zorgt ervoor dat we soms aan onszelf gaan twijfelen.
Ik leef al zeven jaar gescheiden en draag de volle zes-op-zeven zorg voor mijn dochter. Iets dat ik enorm graag doe, ik ben heel dankbaar dat ze dicht bij mij is. Al is het soms ook zwaar, meer dan zwaar.
Net na de scheiding was ze nog heel klein, nu is ze al een tiener.
Ik was dus altijd thuis, want ja, je kunt je voorstellen als mama zes dagen op de zeven voor haar kindje zorgt dan blijft ze thuis. Ook 's avonds, en ook tijdens het weekend.
De tijd die ik thuis had kon ik natuurlijk voor mezelf gebruiken, en het verwerkingsproces. Ik herinner me vooral de vrijdagavonden die ik ineens alleen moest doorbrengen, en ook al was het maar één avond, toch kon ik me soms enorm eenzaam voelen. Gelukkig voor de tijd alleen en eenzaam in mijn nood naar sociaal contact. Vrijdag was de avond dat ze naar haar papa ging.
Gaandeweg leerde ik ermee leven, en bouwde ik op een andere manier wel hier en daar een sociaal contact op.
Wat me vooral bijgebleven is van die sociale kring dat is dat vaak als ik tijd had en vrij was dan waren de anderen bezet.
Als anderen wilden uitgaan en iets gezellig deden samen dan was bij mij het geld op en evengoed was het soms zo dat ik meegevraagd werd maar dat ik mama was die avond.
Ik was vooral mama. Tot op de dag van vandaag moet ik nog steeds zeggen; sorry ik kan niet, ik heb mijn dochter.
Het is een zinnetje dat ik de afgelopen zeven jaar enorm vaak over mijn lippen heb laten glijden.
Zelfs nu nog leg ik eindeloos vaak uit dat hier geen gedeelde verantwoordelijkheid telt en dat ik het, jawel, zo goed als alleen gedaan heb.
Terwijl ik die woorden uitspreek voel ik altijd warmte enerzijds maar ook eenzaamheid. Mama zijn is heel mooi, uniek en speciaal en tegelijkertijd is even niet-mama mogen zijn ook heel leuk.
Het is leuk en lastig tegelijkertijd, en ik merk dat op dit thema nog heel wat onwetendheid berust.
Die tijd was ook het begin van mijn zaak en ook daar kon ik heel vaak geen opleidingen of netwerk events volgen omdat ik in mama-tijd zat.
Het was soms frustrerend om telkens tegen een muur te lopen in een wereld waar vooral mannen met de plak staan zwaaien. Het goedbedoelde advies kwam vaak niet aan omdat ik de tijd niet had om het in actie om te zetten of omdat ik het alleen gewoon niet kon. Er was het huishouden en het zorgen voor maar evengoed het werken en de mannenklusjes die allemaal zomaar in min schoot geworpen werden.
Ik miste die spontane hulp, het begrip en simpelweg een luisterend oor.
Het leek alsof ik naast het vrouw zijn ook alle taken van de man moest overnemen. Of wacht, het lijkt niet alleen maar zo. Het is ook zo.
Ik voelde me sterk en zwak tegelijk want ik kon dit allemaal maar ik wou het helemaal niet zo.
Laatst zei een klant tegen me dat mijn handen heel zacht en warm voelden, maar tegelijkertijd ook krachtig.
In de kracht van zachtheid kunnen we helen, en in de zachtheid van kracht kunnen we groeien.
Dat is wat ik hoop te bieden, een ruimte waar zachte kracht jou een gevoel van veiligheid mag geven. Een warme plek waar ruimte is voor al jouw gevoelens en onzekerheden. Een dualiteit die overal aanwezig is.
Gelukkig, ongelukkig zijn en genieten van momenten die gekleurd zijn met gemis.
Misschien herken jij deze gevoelens? Laat het gerust na in de reacties of deel jouw ervaring.
Wil je me liever een persoonlijk berichtje sturen dan kan dat via hier.
Heb je nood aan zorgmoment dan klik je hier.
