Na het telefoontje met die man bedacht ik me inderdaad dat een aantal dingen moeilijker gaat dan vroeger. Hij had het zelf aangegeven; vroeger was het helemaal niet zo. Verzekeraar, bijna op pensioenleeftijd. “We blijven voor elkaar zorgen.” Zegt hij.
Fijn, dacht ik bij mezelf. Gelukkig dat hij er is en dat er nog menselijke mensen zijn zoals hem. Hoe vaak komt het niet voor dat we een mail versturen waar uiteindelijk geen antwoord op komt. Zit daar eigenlijk iemand aan de andere kant van de lijn? Een mail lijkt soms te verdwijnen in het niets, net als zoveel andere dingen.
Wij mensen lijken te veranderen in een soort van robot-complot. Het begint bij het doen van onze dagdagelijkse taken op automatische piloot, we denken niet meer na en doen maar wat we denken dat we moeten doen. Oké, misschien zijn we niet allemaal zo maar het grootste deel van de mensheid wel. Emoties, schakelen we het liefst uit. Hoe minder we voelen, hoe beter. Het voelt moeilijk en lastig en eigenlijk willen we ons gewoon zoveel mogelijk gelukkig voelen. Dat geluk, waarvan we denken dat het geluk is, verkrijgen we door onszelf te entertainen met drank en feestjes. Doen we niet dat, dan gaan we spullen kopen en kledij shoppen. Veel liever zoeken we geluk buiten onszelf door onszelf en onze geest bezig te houden.
We staan versteld dat robots bepaalde taken van ons overnemen. Echt? Heb je er al eens bij stil gestaan hoe hard we zelf op die dingen beginnen te trekken?
We spreken wel eens van de grijze massa, dan denk ik vooral aan het robot-complot. Mensen zijn eerder kleurrijk, als ze zichzelf mogen zijn. Ze zorgen ook voor elkaar en komen mekaar tegemoet, helpen elkaar en delen warmte met elkaar.
Dus ja, de robots nemen het van ons over maar vooral ook in jouw eigen lichaam. Sta eens stil hoe hard je zelf al je menselijkheid hebt opgegeven voor die dingen. Mag het, terug allemaal een beetje menselijker?
Het begint bij jezelf, en het zit in kleine dingen.
Dankjewel om te lezen… en … ondertussen blijf ook ik voor jullie zorgen.
