Geplaatst op Geef een reactie

de strijd met zelfzorg en mijn kip

Het was tijdens het spelen dat ik ze zag. De eerste keer trok ze mijn aandacht omdat ze haar ogen neersloeg terwijl we mekaar kruisten. Ik wou haar een goeiedag wensen maar ze liet het niet toe. Haar blik naar beneden gericht op de zandkleurige kiezelsteentjes. Diezelfde steentjes, krakend onder elke voet die ik ritmisch richting aardoppervlak bewoog.  
Ik noem het liever spelen dan sporten, dat lijkt me leuker. Soms loop ik wat, dan wandel ik een beetje en elke keer opnieuw doe ik in het gras enkele yoga stretches.  
Het leek me noodzakelijk terug wat meer te bewegen, ik miste ruimte in mijn lijf. Beperking was wat ik voelde, blokkades. Beperking in mijn lijf zorgt voor beperking in mijn geest, die twee blijven onlosmakelijk verbonden.  
Daarnaast blijk ik ook een gebrek aan discipline te hebben als het over mezelf gaat. Verantwoordelijkheid om te zorgen voor de ander en afspraken na te komen lukt me vaak beter dan gedisciplineerd te zijn tegenover mezelf. 


 
 
 

 

Zelfzorg heten ze dat, de volle verantwoordelijkheid nemen over jezelf en niet vervallen in het gemakkelijk achteruit leunen terwijl alles aan je voorbij passeert.  
Na mijn yoga stretches kruiste ik haar voor een tweede keer, opnieuw diezelfde blik. Alsof de kiezelkleur haar gelaat even grauw maakte als de grond. In haar rechterhand een zakje van de kledijwinkel, hier niet veraf.  
Terwijl ik rustig verder jog vraag ik me af als ze zou glimlachen terwijl ze haar kleedje aantrekt later op de dag. Als gelukzaligheid haar gezicht zou opklaren in een glinsterende gloed.  
Of zouden nieuwe kleren haar niet echt een beter gevoel geven? Misschien waren het wel enkel noodzakelijke-witte-bomma-onderbroeken-met-bijpassende-sokken omdat de andere ondertussen even kiezel-grauw geworden waren. 
Het lijkt me vaak een luxe, een gelukkige geest in een levenslustig lichaam.  
Beiden in balans blijkt vaak moeilijk.  

De verantwoordelijkheid nemen daarvoor vaak, beangstigend.  
Onnodig misschien, door andere verplichtingen op de achtergrond gedrukt.
Ik hou ervan om mensen te bestuderen. Vaak voel ik ze ongefilterd aan en dat raakt me, heel even voel ik me hoe zij zich voelen om het daarna rustig terug te laten gaan.  
Het maakt me vaak bezorgd, waarom niet ieder mens zich verzorgt.  
Onszelf verantwoordelijk te stellen in plaats van andermans fouten te tellen.  
Het onderzoek naar eigen geest, het aankijken van dat brein-beest.  
Een gezond en gelukkig lijf, dat staat buiten kijf.  

Ook ik zat in een dip toen ik mijn dijen vergeleek, met die van mijn kip.  
Mijn benen zoals ik ze ken, even wit als ongebakken hen.  De hare bleken nog gespierd, op sporten ben ik nu wel gevierd ?