Terwijl de cijfers van het nieuwe programma Kalm Waes blijken te kelderen en enkelen zich daar behoorlijk zorgen over maken, maak ik me zorgen over andere dingen. Zorgen maken is echter een groot woord, het is eerder met een bedenkelijke blik naar de wereld kijken.
Opnieuw.
Ik las gisteren een uitgebreide review in een krant over het programma en het kon me eerlijk gezegd niet bekoren. Online kon ik alvast een gezicht plakken op Joël De Ceulaer maar evengoed zag ik welk bericht hij zelf de wereld instuurde op het platform X.
“Veel giftige reacties op mijn briefje aan Waes. BV’s liggen nog gevoeliger dan politici. Gelukkig is er dan die ene like die mijn dag goed maakt.”
Wie ben ik om me uit te spreken over een ander? En als ik dat dan doe op een negatieve manier, verwacht ik dan enkel likes?
Likes.
Mijn grootste les in het NIET krijgen van likes en het leren omgaan met dislikes ervaarde ik net na mijn tienerjaren. Ik volgde een assertiviteitstraining omdat ik er genoeg van had om constant de kauwgom op de grond te tellen als ik langs de huizen liep.
Schrik dat iemand mij zou zien, dat er iemand voorbij zou komen die ik herkende en dat ik een goeiedag zou moeten zeggen.
Dat durfde ik niet, dus liep ik constant met opgebolde schouders en staarde naar mijn voeten op de stoepstenen.
Tijdens die assertiviteitstraining werden de eerste stenen gelegd om kritischer om me heen te kijken. Ik leerde er vooral dat ik mocht zijn wie ik ben en dat ik ook een eigen mening mag hebben die anders was dan die van vele anderen. Daarnaast accepteer je ook dat een ander een andere mening heeft.
Overduidelijk heb ik een ander gevoel bij het programma van Tom Waes. Het is een experiment dat anders is dan datgene waar iedereen momenteel zelf aan mee doet.
De mensen die negatief zijn over dit programma zitten zelf als ratten in de val, net zij zijn de grootste groep die beslissen om mee te doen aan de ratrace.
(Mensen vergelijken met ratten lijkt me ook niet helemaal juist, en waarschijnlijk zou ook dit verkeerd opgevat kunnen worden maar daar gaat het dus helemaal niet over.)
De grootste groep van de bevolking gedraagt zich als een laboratoriumrat en maakt zonder het te weten zelf deel uit van het grootste experiment.
Ondertussen zijn ze zo geïndoctrineerd dat ze zelfs geen klaar meer zien en zich in ontelbare bochten wringen om ook maar te voldoen aan alle eisen die de huidige maatschappij van hen vraagt.
Eenieder die buiten de norm van Barbie & Ken blijkt te vallen is een rare kwiet. Rijd je niet met een mooie bolide en vind je een shiny huis niet interessant dan verdien je geen aandacht.
De drang naar geluk wordt gezocht in altijd maar meer; meer uiterlijke glans, meer centen op de rekening, meer sociaal vertier en opschepperij, …
Entertainment, status en vooral wetten die niets meer met menselijkheid te maken hebben.
Waar ga je naartoe met je entertainment & status eens je in je kist ligt?
Op het sterfbed heb ik nog niemand horen zeggen dat ze graag nog meer spullen gekocht hadden of harder hadden willen werken. Wat er wel vaak gezegd wordt is dat ze hoopten dat ze wat meer tijd voor elkaar genomen hadden, dat ze zich simpelweg wat vaker gelukkig hadden willen voelen en wat liever voor de medemens hadden willen zijn in plaats van het leven aan zich voorbij te laten gaan door altijd maar te voldoen aan alles wat het leven van hen vroeg.
Dus ja, mijn mening is anders.
Tijd is kostbaar net als mensen en dat is wat Tom Waes ons hier laat zien.
Geluk vind je niet in constant aanstaan, echt genieten van het leven doe je vooral door tijd te nemen voor jezelf en je gedachten. Enkel op die manier zie je terug wat echt gelukkig maakt en hoe je ook een beter mens kan zijn voor de mensen rondom je.
Stress is een sluipende moordenaar die je zowel mentaal als fysiek aanvalt. Je wordt er letterlijk ziek van en het zorgt ervoor dat je vaak verkeerde keuzes maakt.
Je kiest ervoor om het leven dat je hebt niet te leven, je kiest vooral om het leven van anderen te verrijken.
Als je dit niet snapt dan ben je waarschijnlijk zelf een rat in de race en maak je deel uit van een experiment waar ik nooit aan wil deelnemen en nooit zal aan deelnemen.
